Estafettestokje

Ook als het volgens de regels niet kan. “Dan moeten we de volgende keer gewoon nog harder lopen,” zei de coach met een optimistisch stralend gezicht. 

En inderdaad, je kunt je gewoon niet voorstellen dat je met zo’n wereldprestatie (de snelste tijd op de estafette dit jaar gelopen) niet zou mogen starten in Londen. Gelukkig blijken de rekenmeesters in dit land van strakke regels, strenge richtlijnen en soms ridicule wetgeving, toch gezond verstand te hebben. Want, hoera! ons gouden team mag alsnog naar de spelen. Terecht toch?!

Overigens betekent dit sprankje gezond verstand niet dat we aan de vooravond staan van een periode van algehele verlichting met sprankelende in- en doorzichten. Voor je het weet verzint iemand weer een extra regel die van toepassing is als van de bestaande regel moet worden afgeweken, om welke reden dan ook. Dit in het belang van de gelijkheid en rechtvaardigheid. Zo blijft de werkelijkheid toch altijd weer anders en weerbarstig, dus leve het gezond verstand.

De prangende vraag die rond het gouden estafetteteam hangt, is; ‘Hoe selecteer je eigenlijk Olympische atleten? Is de eis die iemand formuleert vanachter zijn bureau bepalend, of gaat het om talent, inzet en personality? Ik denk dat de training, de teamspirit en de echte wil om te winnen, de belangrijkste ingrediënten zijn voor succes.  Als dat ontbreekt, gaat het mis hoe streng de selectieregels ook zijn. Het overkwam de ‘godenzonen’ van ons Oranje-elftal; zij sneuvelden op een Oost-Europees voetbalveld omdat ze dachten de besten te zijn.
In de luwte van de voetbalhype met echte juichbandjes wordt op een atletiekbaan in Helsinki geschiedenis geschreven. Geen Jan Mulder voor de analyse, geen Mart Smeets voor een zwoel gesprek, geen Johan Derksen voor de zure grap. Nee, gewoon vier Nederlandse jongens en een coach die met een Caribische onderkoeldheid bewijzen dat Nederlandse helden kunnen sprinten en swingen. Het stralende en trotse beeld van het team bij de aankomst op Schiphol blijft op het netvlies hangen.

Het is een lekker leermoment: het gaat om vertrouwen en plezier om het talent te ontwikkelen. Het gaat om geloof in eigen kunnen, iets echt willen en je daarin gesteund weten. Het gaat om kansen krijgen en gewaardeerd worden, want dat zijn dragers voor groei en succes.  

Kijk maar naar de jongens van onze estafetteploeg. De medaille om hun nek zegt meer dan een diploma alleen; het is een geweldig voorbeeld. Succes is niet aangeboren, je moet er aan werken, samen werken, trainen. Weten hoe en wanneer je het stokje door moet geven. En hoe je het aan moet pakken. Dat geldt natuurlijk ook voor school, opleiding en werk. Het is de basis voor elke goede loop-baan, en niet alleen op de 4 x 100 meter.

Het zit hem niet alleen in de examenregeltjes wil ik maar zeggen. Dat is het stokje dat ik aan u wil doorgeven.

Hans Spigt

Voor meer columns van Hans Spigt, klik hier.