De zorg en de hokjes
Graag uw aandacht voor de volgende tekst: 'De zorg voor mensen met een licht verstandelijk handicap en (zware) gedragsproblemen blijven volledig onder de kern-AWBZ (LVG zzp 1 t/m 5 en zzp SG LVG1). Dit geldt ook voor gehandicapten met een verstandelijk handicap (VG zzp 3: verzachting van 50%) en VG zzp (verzachting van 100%). Ook de zwaardere zorg blijft voor lichamelijk, auditief en visueel gehandicapten onder de kern-AWBZ vallen3. Ten slotte zal het voornemen om GGZ zzp 3 te extramuraliseren geen doorgang vinden. Dit heeft als consequentie dat deze zorg ook overgaat naar de Zvw.'
De voetnoot luidt als volgt: 'Het gaat hierbij om zzp LG 2 en 4 en hoger. Zzp LG1 en LG 3 worden geëxtramuraliseerd. In de ZG wordt alleen het zzp 1 ZG visueel en het zzp 1 ZG auditief geëxtramuraliseerd.'
Dit is een passage uit de brief van staatssecretaris Van Rijn naar aanleiding van het zogenaamde zorgakkoord dat onlangs met de sociale partners is gesloten. Mijn gedachten gaan dan uit naar de schrijver van deze tekst. Welke ambtenaar op het ministerie van VWS is in staat dit op te schrijven? Begrijpt hij of zij zelf wel wat er staat? En dan die arme leden van de Tweede Kamer. Ook zij moeten zich door deze woordenbrij heen worstelen.
De tekst zegt alles over de organisatie van onze gezondheidszorg. Uit alle macht wordt geprobeerd de kosten in de zorg te beheersen door de toegang tot de zorg te reguleren. De oplossing is om zo veel mogelijk categorieën en hokjes te verzinnen. Veel wordt gebruik gemaakt van de afkorting zzp. Dit staat voor zorgzwaartepakket. Elk jaar wordt het ingewikkelder en komen er categorieën bij. De ambtenaren op het ministerie van VWS en de medewerkers van het CIZ mogen zich blijkbaar helemaal uitleven in hun zelfgecreëerde wereldje. Het helpt echter niets. Jaar in jaar uit stijgen de uitgaven in de zorg.
De indeling in categorieën moeten ons ook de illusie van objectiviteit geven. Als je een vragenlijst en protocol afwerkt moet je automatisch in het goede hokje terechtkomen waarmee direct het recht op een voorziening is vastgesteld. De Volkskrant berichtte onlangs dat steeds meer mensen in een zware categorie terechtkomen. Met de protocollen valt dus te manipuleren. Dit is ook logisch. Als in het protocol wordt gevraagd naar het zelfstandig kunnen eten zijn er meerdere keuzes. Bijvoorbeeld nog wel brood smeren, maar geen aardappels schillen. Wat vul je als verpleegkundige dan in? Bij het ministerie van VWS en het CIZ zijn ze waarschijnlijk al weer druk doende de protocollen aan te scherpen. Dit betekent meer verfijningen en nog ingewikkelder. Je kunt alle ZZP ’s verfijnen in a, b en c. Dan krijg je bijvoorbeeld ZZP 4 a, ZZP 4 b en ZZP 4 c.
De indeling in zzp ’s zegt niet alleen iets over de organisatie van de zorg, maar zegt ook iets over ons zelf. Nederland is een land van hokjes en categorieën. We zijn dol op hokjes. Een hokje verschaft legitimiteit. En het geeft recht op iets. De beloning is een voorziening, een behandeling of een geldbedrag. En het verschaft een idee van uniformiteit. Iedereen gelijk. “Ik niet naar het verpleeghuis; dan mijn buurvrouw ook niet. “ En zo houden we met elkaar een enorme bureaucratie in stand. Duizenden ambtenaren die bezig zijn met controle, indicatie en administratie. Dit is personeel dat ook ingezet had kunnen worden bij de zorg van patiënten of de dagbesteding.
Reacties: 2
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.