De plicht om te mishagen
Vader doodt kind. Het zal volgend jaar maar gebeuren. In jouw gemeente. Als gemeenteraad voel je je verantwoordelijk. Maar ook de burgemeester voelt zich geroepen. En de wethouder Zorg.
En wat te zeggen van de sociale wijkteams? En de - door dat team erbij gehaalde - zorgverleners? Of het Advies- en Meldpunt voor Huiselijk Geweld en Kindermishandeling (AMHK) dat de ‘niet-pluis’-melding binnen had gekregen? Of de buurvrouw die na lang aarzelen die melding had gedaan? De wijkagent, die het gezin kent? Ik kan zo meer betrokkenen noemen.
Gemeenteraden zoeken naar regels ‘hoe om te gaan met incidenten’. Je bent volksvertegenwoordiger of je bent het niet. En ook nog controleur van die wethouder Zorg. En je kunt je burgemeester ter verantwoording roepen. Je financiert de sociale teams, de jeugdhulpverleners én het AMHK, dus dat komt er nog bij. Het is goed na te denken over hoe hiermee om te gaan. En om je te realiseren dat gezin noch incident nevernooit hetzelfde zijn.
Tips: voorkom overtrokken aandacht, loslaten is moeilijk maar elke monitor is een stap naar meer bemoeizucht, geef je ambtenaren niet teveel zeggenschap, respecteer privacy. Niet alleen privacy van gezin, maar ook van zorgverleners. Die hebben al drie (!) Inspecties in hun nek en ze vallen ook nog eens onder het Tuchtrecht. Zorgaanbieders zijn bovendien verplicht om een onafhankelijke Klachtencommissie en een Vertrouwenspersoon aan te stellen (op eigen kosten.) De nieuwe Jeugdwet stelt ook nog eens een gemeentelijke/regionale Vertrouwenspersoon verplicht. Enne … er gaan stemmen op om overal een Meldpunt Sociaal Domein te openen. Gemeenten eisen in hun aanbestedingscontracten elke maand of kwartaal rapportage over ingekomen klachten en wat er aan is gedaan. En ook moet elke cliënt gevraagd worden wat ze van de zorg vinden. Die moeten al zoveel lijstjes invullen. Ziet u de bomen door het monitor- en toezichtbos nog?
Klachten komen vaak als de hulpverlener alleen verder kan met het kind als de ouders actief meewerken. Ouders zijn ook eerst-verantwoordelijken. Maar je hebt ouders die willen dat je (eindeloos) doorgaat met het kind ‘hou ons erbuiten!’ En ze worden boos, ‘het is jullie vak!’ Hup, een klacht, Of ze geven een slechte beoordeling en hop, naar een volgende hulpinstantie. En toch is dat de kern in de jeugdhulp: een beslissing nemen die in het belang van het kind is maar voor ouders soms moeilijk is. ‘De plicht om te mishagen.’ Zo duidt de afscheidnemende president van de Hoge Raad de kern van het rechter-schap aan. Dat geldt ook voor jeugdhulpverleners.
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.
Reacties: 8
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Ik had mijn column dinsdag 11 november ingeleverd. Deze is donderdag 13 november op de site van BB gekomen. Ik had die dinsdag niet kunnen voorzien dat er de woensdag nu net een kind slachtoffer zou worden.
Dat verandert overigens niets aan de strekking van mijn column.
Ik begrijp dat je het met mijn betoog eens bent. Jouw reactie is een goeie aanvulling en versterking van mijn oproep om inderdaad los te laten en de hulpverleners meer ruimte te geven. En dat er altijd ouders zullen die die alle protocollen en monitoren mijden en (vaak uit onmacht) de mist in gaan met het opvoeden c.q. beschermen van hun kind.
Over dit jongetje was heel vaak ana de bel getrokken bij de politie, en dus is jeugdzorg erbij betrokken zoals bij alle meldingen over huiselijk geweld in Amsterdam. Jeugdzorg ontkent, maar dat doet Erik Gerritsen altijd tot het onomstotelijk vast staat en dan heeft hij weer een nieuwe truc. Zo ging het ook bij het jongetje Swen waar jeugdzorg gewoon herhaalde signalen had genegeerd.
Nu wijst Gerritsen naar de politie en naar de GGD, straks zal uitkomen - en dat kan iedereen nu al bedenken natuurlijk - dat jeugdzorg samen met de politie en de GGD in het wijkteam zat en alle signalen heeft genegeerd.
Heel erg dat bestuurders uit de jeugdzorgwereld politiek bedrijven in hun columns en het hart niet eens meer hebben om respect te betuigen aan een dood kind. Waar zij met hun neus allemaal bovenop stonden maar waarvan ze dachten dat zij het beter wisten en het kind veilig noemden.
Ik denk zelf dat het handiger is dat hulpverleners realistischer zijn over hun aanbod en dat het soms niet meevalt om situaties rondom een kind goed te krijgen. En dat een zorgmelding al helemaal niet bijdraagt aan de oplossing. Integendeel.
Als ouder frustreer je al enorm als er iets met je kind niet vanzelf gaat maar dat je het dan om je oren krijgt omdat de leerplichtambtenaar frustreert of de jeugdhulpverlener? Vergeet niet dat een kind niet meer geholpen wordt als zo'n circus op gang komt door jou toedoen.
Ook uit onderzoek blijkt dat jeugdzorg de verkeerde kinderen ziet als onveilig en echt onveilige kinderen over het hoofd ziet. Ook is duidelijk dat als ouders dwars liggen, jeugdzorg dan alle registers open trekt.
De ouderzaak is belangrijk maar ik denk op het moment dat er zo'n drama is te betreuren als nu, er ook wel eens even bij stil gestaan mag worden dat ht voor kinderen die geen goeie ouders hebben en die dringend een goed functionerende jeugdzorg nodig zouden hebben nog veel en veel triester is.
Om nog maar niet te spreken van al die eenzame kinderen in instellingen. Ik vind soms dat de ouders veel te veel met zichzelf bezig zijn en veel te weinig onderkennen hoeveel mishandelde en bedreigde kinderen er zijn en dat jeugdorg voor hen nog veel erger is dan voor volwassene, en dat zij er nog veel meer onder lijden.
Ik vind het vreemd dat u niets over het dode jongetje zegt, en hoe jeugdzorg echt niet alleen bij sommige ouders faalt maar nog veel meer bij al die kinderen die aan hen zijn overgeleverd en die ze zouden moeten beschermen.
Ook u roept daarmee de verdenking af dat u politiek bedrijft en aandraagt wat u uitkomt. Alsof er in Amsterdam niet net een kind is vermoord en mensen niet gillen, huilen en krijsen van verdriet daarover in de wijk Westerpark. Zie alle berichtgeving in het Parool en ook via Blendle in de Telegraaf van afgelopen zaterdag.
Het bevreemd mij dat er veel onderstaande reacties zijn die enerzijds de aanval openen op mensen die zorgen melden en actief aan jeugdbescherming doen en anderzijds de aanval openen op jeugdzorg, omdat zij niets doen om kinderen te beschermen. Het lijkt erop dat hier een vorm van eigenbelang aanwezig is, zonder de andere kanten te belichten.
Bij geen van deze opmerkingen lees ik een oplossing om de veiligheid van het kind te waarborgen.
300.000 kinderen met hun ouders, verzorgers en onderwijzers worden jaarlijks door 30.000 jeugdzorgwerkers, over het algemeen goed geholpen.
Graag hoor ik van onderstaande critici een oplossing hoe opvoedproblemen op te lossen en de veiligheid van het kind te garanderen, voor zover dit mogelijk is.