De mestquota van de arbeidsmarkt

De werkgevers willen kunnen handelen in gehandicaptenquota, meldt De Volkskrant. Ze willen werk voor arbeidsgehandicapten kunnen uitbesteden aan ‘sociale ondernemingen’ en daardoor voldoen aan hun quotum. De vakbonden zijn tegen. Het krantenbericht brengt een oude liefde terug. En een moreel vraagstuk.

Een half leven geleden studeerde ik af op emissiehandel. De Amerikanen hadden iets slims bedacht tegen luchtverontreiniging: je beperkt de toegestane emissie, maar staat toe dat bedrijven onderling ruilen. Als schoon produceren te duur is, blijf je gewoon vervuilen en betaal je de buurman om extra schoon te worden. Zo haal je samen de milieunorm en is iedereen blij. Toch?
 

Boem! Daar is het morele vraagstuk. Bedrijven kunnen sinds een paar jaar ook in Nederland handelen in emissierechten. De zure commentaren zijn niet van de lucht: ‘Je koopt een papiertje en je mag de regels overtreden!’. Het milieu kun je afkopen met geld. Ik las al ergens het woord ‘aflatenhandel’. Op de Europese emissiehandel valt best wat af te dingen, maar we vinden het vooral moreel bedenkelijk: vuilspuiten mag, zolang je betaalt.

De vakbonden zijn tegen handel in gehandicaptenquota. Ze willen dat mensen met een arbeidsbeperking een gewone werkplek vinden in een gewoon bedrijf, niet in een apart sociaal bedrijf. Handel in quota is dus slecht. Problemen los je maar op.

Ik heb sympathie voor die redenering. Arbeidsgehandicapten zijn niet de mestquota van de arbeidsmarkt. Maar wat voor mij het zwaarst weegt, is dat zo veel mogelijk mensen met een arbeidsbeperking werk krijgen. De sanctie van de quotumwet is een kleine boete als je je quotum niet haalt. Dus afkopen zonder werk kan al. Dan heb ik liever dat je ruilt met de buren. Want aan moreel hoogstaande verhalen die mensen uiteindelijk niet van de bank helpen, heeft niemand iets.

René Paas
Meer columns van René Paas leest u hier.