Achter de voordeur, en dan?

De methode is niet onomstreden. Discussies tussen voor- en tegenstanders gaan vaak over hele principiële kwesties als privacy en de overheid die vooral niet verder dan de voordeur zou moeten komen. Terwijl onderzoek aantoont dat de mensen die een team over de vloer krijgen, uitzonderingen daar gelaten, daar vaak behoorlijk positief over zijn. Eindelijk worden ze gezien, wordt er naar ze geluisterd. Discussies zouden beter over de uitvoering kunnen gaan.

De Amsterdamse Rekenkamer deed onlangs onderzoek naar de methode zoals die werd toegepast in Amsterdam en kwam met vernietigende conclusies over de uitvoering. De kamer vergeleek de aanpak in een paar stadsdelen en de verschillen bleken groot en onverklaarbaar. Hoe kan het dat het ene stadsdeel niet verder komt dan 30 huisbezoeken in een jaar, en een andere tot 1.300? En waarom kost de aanpak in het ene deel van de stad vijf keer zoveel als in een ander deel? Daarbij was onduidelijk wat de stadsdelen eigenlijk met de bezoeken wilden bereiken en wat het resultaat voor de bezochte mensen was geweest.

Het lijkt erop dat de ambtenaren niet veel verder komen dan vragen en onderzoeken. De vervolgstap, problemen ook daadwerkelijk helpen oplossen, wordt niet gezet. En dat is vooral spijtig voor die mensen die valse hoop wordt gegeven.