Klimaat en grens
Het zijn de gemeenten die voorop staan bij het bepalen van de nieuwe structuur van de gasloze energievoorziening, het verduurzamen van zeven miljoen woningen, bij het reguleren van mobiliteit, bij een schoon lokaal industrie- en landbouwbeleid. Want het klimaat kent zeker grenzen. Alleen zijn die grenzen niet geografisch bepaald, maar wat betreft tijd. Het is tijd om aan te pakken.
‘Dit is geen democratie, maar een oproep tot gebed’, twitterde oud-minister Plasterk in reactie op een interview van de Amsterdamse wethouder Marieke van Doorninck in Het Parool. Daarin pleitte ze voor een ambitieus lokaal klimaatakkoord. ‘We vragen aan Amsterdammers: Hoe doen jullie mee? We willen niet opleggen hoe het moet. Dat het moet, staat vast. Hoe we het doen, gaan we samen bedenken.’
De partij van Van Doorninck, GroenLinks, wil samen met coalitiepartners PvdA, D66 en SP de CO2-uitstoot binnen 12 jaar met 70 procent verlagen. Een stuk ambitieuzere doelstelling dan die van het kabinet, dat 49 procent verlaging ten opzichte van 1990 in 2030 nastreeft. Tal van gemeenten geven er blijk van te beseffen dat zij het zijn die vooraan zullen moeten staan met het ontwikkelen van beleid op het gebied van energietransitie en klimaatadaptatie. In Rijswijk bijvoorbeeld. Ook daar stuitte het voorgestelde klimaatplan op verzet. De lokale VVD-fractie vond het college te voortvarend met klimaatmaatregelen. Uit onvrede daarover stapte de fractie uit de coalitie. De liberalen wilden wachten ‘totdat de landelijke discussie over het Klimaatakkoord is beslecht’.
Veel mensen zien weinig in klimaatakkoorden. ‘Het klimaat stopt niet bij de gemeentegrens’, luidt het motto. Dus kunnen gemeenten beter wachten op de regionale energiestrategieën. Het klimaat stopt echter ook niet bij regionale grenzen. Is het dan niet beter te wachten op het landelijk klimaatakkoord? Maar ook bij de landsgrenzen houdt het klimaat niet op. Toch maar wachten op een Europese aanpak? En heeft die wel zin, als Brazilië, Rusland, India en China nauwelijks iets aan klimaatbeleid of vermindering van CO2- uitstoot doen? Nee, dan kunnen we toch beter maar wachten op… Ja, op wat eigenlijk.
Misschien is het toch niet zo onzinnig om lokaal een begin te maken met klimaatbeleid. Het zijn de gemeenten die voorop staan bij het bepalen van de nieuwe structuur van de gasloze energievoorziening, het verduurzamen van zeven miljoen woningen, bij het reguleren van mobiliteit, bij een schoon lokaal industrie- en landbouwbeleid. Want het klimaat kent zeker grenzen. Alleen zijn die grenzen niet geografisch bepaald, maar wat betreft tijd. Het is tijd om aan te pakken. Het enige alternatief is: bidden.
Reacties: 7
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Verlaag gasbelasting naar niveau 2014. En trek de gasbelasting van bedrijven in 3 jaar (transitieperiode) alsnog gelijk met particulieren.
Verhoog belasting op steenkolen. De biomassa energie verbieden, omdat het geen co2 bespaart, ontbossing bespoedigd.
Zet een boete op groen-wassen ('greenwashing') van energiecontracten. (Steenkoolenergie lokaal opwekken en met een Noorse waterkrachtenergie-aflaat van 1 euro per jaar per huishouden doorverkopen als groene energie is boeren bedrog). Zet ook een boete op palmolie in biobrandstof. Nederlanders willen niet meebetalen aan grootschalige regenwoudkap in Indonesie.
Zolang de hersenen van een foetus in Nederland via de moeder beschadigd worden door ultrafijnstof moet het kabinet investeren in schone lucht. Treinreizen goedkoper maken en vliegreizen duurder. Geef de besparingen van dit alles terug als korting op de zorgverzekeringpremie.
Die klimaatmaffia begint zorgelijke trekjes te vertonen. Dat zie je bijvoorbeeld bij al die tot op het bot geïndoctrineerde kinderen die massaal lopen te demonstreren. Straks lappen ze, naar het voorbeeld van Mao's culturele revolutie, hun ouders er nog bij.
Het is zoals Plasterk zegt religie geworden en de meeste aanhangers zijn van een bijzonder dogmatisch soort.
De jonge generatie - net als elke generatie voor hun - is bezorgd over hun toekomst en over het feit of ze überhaupt nog in Nederland kunnen blijven wonen hun hele leven lang. Waar dat in de jaren 80 gericht was tegen kernwapens, is de grootste dreiging nu een te extreme klimaatverandering.
Verder is dat klimaatgedoe inhoudelijk grote emotionele flauwekul, maar wel een fantastisch verdienmidel voor een aantal organisaties.