Geblaf

Lynn Hargrave woont in de gemeente Achtkarspelen, even buiten Surhuizum, op een perceel van 5000 vierkante meter. In 2000 koopt zij haar eerste Berner Sennenhond. Overbuurvrouw Wilma Groeneweg haalt de hond samen met haar op. Later besluit Hargrave bij wijze van hobby honden te gaan fokken. ‘Eén moment. Even een navelstreng doorknippen’, zegt zij als ik bel.

Afgezien van de puppies heeft Hargrave zeven volwassen honden. En die maken volgens Groeneweg te veel lawaai. Sinds er meer honden zijn, hebben Wilma Groeneweg en haar man ‘ontzettend veel last’ van het geblaf. De buren weten niet tot een oplossing te komen. Volgens Groeneweg heeft Hargrave geen vat op de honden, die vaak flink tekeer gaan. Hargrave vindt op haar beurt dat de buren niets kunnen hebben.

Groeneweg dient in 2003 een klacht in bij de gemeente; ook namens de buren die tientallen meters verderop wonen. De gemeente gaat een paar keer langs, maar slaagt er niet in geluidsoverlast te constateren. Daarom schakelt de gemeente een onderzoeksbureau in, dat bij een tweede poging vaststelt dat de honden met hun geblaf de maximaal toelaatbare grenswaarden overschrijden.

De Algemene Plaatselijke Verordening van Achtkarspelen geeft B en W de mogelijkheid om bepaalde plaatsen aan te wijzen waar het - ‘ter voorkoming of opheffing van overlast of schade aan de openbare gezondheid’ - verboden is nader aan te duiden dieren te hebben. Op basis hiervan verbieden B en W de honden buiten te komen op de helft van het perceel, die het dichtst bij het huis van Groeneweg ligt. Op het deel achter het huis, waar Hargrave ook kippen en geiten houdt, mogen tussen zeven uur 's ochtends en elf uur ’s avonds hooguit vijf volwassen honden komen. Hargrave protesteert: Berner Sennenhonden blaffen juist weinig en de metingen geven geen representatief beeld. Bovendien vindt zij het opgelegde verbod een ongeoorloofde inbreuk op haar privacy.

De Raad van State ziet dit anders. De gemeente kan volgens het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens wel degelijk de privacy beperken, mits dat noodzakelijk is en evenredig gebeurt. Aan het onderzoek mankeert niets en het is niet aannemelijk dat metingen op andere tijdstippen of onder andere omstandigheden lagere geluidspieken te zien zullen geven. Tot verbijstering van Hargrave en haar advocaat verwerpt de Raad van State ‘met één pennestreek’ hun argument dat je pas van overlast kunt spreken als ook wordt vastgesteld hoe vaak de honden te hard blaffen.

Lynn Hargrave vindt de uitspraak ‘schandalig’. Via de media en het Europese hof in Straatsburg probeert zij het tij alsnog te keren. Wilma Groeneweg is ‘verschrikkelijk blij’, maar heeft na de uitspraak al verschillende overtredingen van het verbod geconstateerd.