Broodtrommeltje

Het is precies twee en een half jaar geleden. Begin juni 2011. Dus nog in deze collegeperiode, met de huidige wethouders, met de huidige gemeenteraadsleden. Toch lijkt het een eeuwigheid terug, iedereen is het alweer vergeten. Ook toen protesteerden de gemeenten tegen voorstellen van het rijk. 

Toen ging het over de sociale werkvoorziening, nu gaat het over de persoonlijke verzorging van hulpbehoevende ouderen. Maar voor de rest is alles hetzelfde. De gemeenten worden onevenredig hard getroffen door voorstellen van het rijk, sputteren even tegen, maar leggen zich daar uiteindelijk toch bij neer, en doen uiteindelijk netjes was het rijk wil. De gemeenten zijn het niet alleen vergeten, ze hebben hun lesje ook niet geleerd.

Omdat iedereen het vergeten is, wellicht verdrongen heeft, toch even een korte beschrijving van wat er in juni 2011 gebeurde. De gemeenten weigerden één passage uit het conceptbestuursakkoord te tekenen, namelijk die over de korting op de sociale werkvoorziening. Die weigering was begrijpelijk, want de korting daarop was gigantisch. De reactie van het rijk was typerend: uit dat protest kwam geen verbetering voor de gemeenten voort, maar een verdere verslechtering. Het rijk kortte de gemeenten namelijk nog eens met honderd miljoen euro, met de redenering ‘als de gemeenten een passage uit het conceptbestuursakkoord schrappen, schrapt het rijk er ook een’. Uiteraard werd de korting op de sociale werkvoorziening, die de gemeenten niet wilden, alsnog uitgevoerd. Wéér hadden de gemeenten een onderhandeling met het rijk verloren, wéér een klap in het gezicht.

Bij het volgende regeerakkoord kwam een verdere verslechtering. De kortingen werden verder verhoogd. Ook dit accepteerden de gemeenten, onder de redenering dat het regeerakkoord heilig was. Vervolgens sloot het rijk in enkele maanden met alles en iedereen akkoorden die afweken van het regeerakkoord, de gemeenten bleken de enige die volstrekt niets bij de onderhandelingen met het rijk voor elkaar hadden gekregen.

Dat de persoonlijke verzorging, waarop enorm veel te besparen is, niet naar de gemeenten wordt gedecentraliseerd, is het logische gevolg van dit gedrag van de gemeenten in de afgelopen jaren. Ze hebben alle onderhandelingen met het rijk verloren. Ze hebben zich opgesteld als angsthazen, alle klappen lijdzaam geïncasseerd, nooit teruggeslagen, na de linkerwang de rechterwang toegekeerd, nog eens de linker, weer de rechter.

De gemeenten gedragen zich net als het kleine jongetje dat op het schoolplein wordt gepest door een vervelende grotere jongen, en als reactie daarop de tas van die grotere jongen gaat dragen en zijn huiswerk gaat maken. Met dit gedrag vráágt het kleine jongetje erom dat hij gepest blijft worden. Dat kleine jongetje moet de volgende keer ook zijn broodtrommeltje afgeven.