Het decreet van het rekenrentesprookje

Drie miljoen gepensioneerden zijn over 15 jaar dood. Daarvoor is nu al 1.600.000.000.000 euro in kas. Elk jaar groeit het met 7%. Dat zou niet genoeg zijn om pensioenafspraken voor hen na te komen. De politiek wordt al jaren wijs gemaakt dat het beste pensioenstelsel van de wereld niet deugt. De onzin van het rekenrentesprookje is ervoor bedacht. Zo zien ook het overheidspersoneel de mensenleven lange belofte te kunnen beschikken over een door henzelf betaalde waardevast pensioen in rook op gaan. Een grotere staatsrechtelijke doodzonde is bijna niet te bedenken.

Terecht stijgt de woede onder ouderen op. Laat even doordringen dat door het rekenrentesprookje veel rechthebbende gepensioneerden intussen al van 30% van hun eigen geld zijn beroofd. Ondertussen gaat de miljarden kostende operatie van het optuigen van een compleet ongewisse stelselwijziging gewoon door. De politieke partijen die in het verleden zonder kennis van zaken dit stompzinnige besluit hebben genomen willen hun fikken niet branden aan gezichtsverlies. Tot en met de ooit zelfbenoemde vernieuwingspartij wordt alles ingezet om de voorgestelde aanpassingen te verketteren, te traineren, te frustreren en uit te stellen. 

Het doorzetten van voorspelbare rampplannen heeft alles te maken met het ‘ons-kent-ons’ wereldje dat er omheen hangt. Terugkomen op besluiten geeft bij de zichzelf tot achterban benoemden teveel gedoe. Onafhankelijk van iedere politieke kleur worden via een onzichtbare machtshiërarchie benoemingen op cruciale bestuur- en ambtelijke functies geregisseerd. De namen van deze in vooral gehoorzaamheid gevangen lakeien duiken keer op keer op. Bij NPO, Schiphol, FNV of het CBS maar net zo goed bij pensioenfondsen, Aedes of het zijn burgemeesters van belangrijke steden dan wel bestuurs- of toezichtstoelen van invloedrijke al dan niet duur gesubsidieerde organisaties. Iets dat na afloop over gaat in het driftig verzamelen van goedbetaalde commissariaten en bestuursfuncties. 

Hoe het werkt laat de voorzitter van pensioenfonds Zorg en Welzijn, Johanne Kellermann, zien. Met gespeelde verbijstering geeft deze in NRC aan dat het verbetervoorstel onbegrijpelijk is omdat al zoveel werk is verzet. Kennelijk weegt dit zwaarder dan de mensen waarover het gaat. Dezelfde Kellerman betoogt met klem in 2020 nog in het wetenschappelijk D66 lijfblad ‘IDEE’ dat het pensioenstelsel collectief moet blijven. Ze vult het aan met de letterlijke woorden ‘dus niet kiezen om de pot te verdelen en iedereen individuele potjes geven en zelf maar zien wat je ermee doet’. 

Diep in hun hart is er al geen parlementslid meer dat het bedachte pensioengedrocht ziet zitten. En dan komt er een dappere dodo die niet meedoet aan de gesloten netwerkmodus. Ambitieus, intelligent en professioneel zet ze het staatsrechtelijke mes in het plan om op te komen voor de rechten van mensen in hun oude dag. Zowat het enige kamerlid met verstand van zaken gooit deze leider haar eigen denkbeelden, overtuigingen, kennis van zaken en persoonlijkheid in de strijd. Zo is Neerlands Hoop gevestigd op iemand uit een nieuwe lichting politici met lef wie de gesloten kaste negeert. Vraag blijft hoelang ze het volhoudt. Of ze past zich aan of ze kan een verdere toekomst in het openbaar bestuur wel schudden.