Jaloezie en ergernis

Wat is de overeenkomst tussen de wet op de sociale werkvoorziening, de wet op de arbeidsongeschiktheid en de begeleiding uit de algemene wet bijzondere ziektekosten?

De overeenkomst is dat het rijk exact voorschrijft wie ervoor in aanmerking komt, maar dat steeds de provincies Groningen en Limburg er het meeste gebruik van ­maken, en de Randstadprovincies het minste.

De meeste mensen met een indicatie voor individuele begeleiding uit de Awbz? In Groningen –  ruim twee keer zoveel als in Noord-Holland.  De meeste mensen met een indicatie voor groepsbegeleiding uit de Awbz? In Limburg –  ruim anderhalf keer zoveel als in Zuid-Holland en Zeeland. De meeste kinderen onder de 12 jaar met Awbz-begeleiding? In Groningen, ruim twee keer zoveel als in Zuid-Holland. De meeste tieners met Awbz-begeleiding? In Groningen, meer dan twee keer zoveel als in Noord- en Zuid-Holland. De meeste 65+’ers met Awbz-begeleiding? In Limburg, ruim twee keer zoveel als in Utrecht. De meeste persoons­gebonden budgetten? Weer Groningen, meer dan drie keer zoveel als in Noord-Holland. Ach, het maakt niet uit welk deel van de Awbz-
begeleiding je neemt: steeds Groningen en Limburg het meeste, en de Randstad het minste.

Arbeidsongeschiktheidsuitkeringen? De meeste Wao in Limburg, de minste in Zuid-Holland en Zeeland. Sociale werkvoorziening? Veel in Oost-Nederland, en dan vooral Groningen en Limburg, en weinig in West-Nederland.

De mensen in Groningen en Limburg zijn niet ongezonder dan in het westen, maar toch krijgen ze eerder een uitkering of ondersteuning. Let wel: bij een keuring onder verantwoordelijkheid van het rijk, met centraal vastgestelde normen die in theorie door alle keuringsartsen in alle provincies op dezelfde manier wordt toegepast. In theorie... maar blijkbaar niet in de praktijk.

Willen we in Nederland fors besparen op de zorg en de sociale zekerheid zonder de uitkeringen te verlagen? Laat alle keuringen dan voortaan plaatsvinden door mensen uit het westen, met de normen uit het westen. Niet omdat ze béter zijn, maar omdat ze strénger zijn –  en ik heb nooit iemand horen klagen dat ze in het westen te streng zijn. Dit is geen Randstedelijke arrogantie, dit is Randstedelijke jaloezie en Randstedelijke ergernis. Inderdaad, dat betekent dat mensen uit Groningen en Limburg het halve land moeten doorreizen om gekeurd te worden – ik begrijp het nadeel. Maar het bespaart honderden miljoenen euro’s per jaar, en het maakt de uitkeringen bovendien veel eerlijker.