Wie dit leest is een wereldverbeteraar

459. Zoveel vrouwen werden er aan de hand van voorkeurstemmen extra verkozen in de gemeenteraad. Een meer diverse politiek is niet alleen een zaak van de kiezer, maar moet nu ook op de inhoud opgevolgd worden.

Wat een aantallen: 459 vrouwen éxtra werden deze gemeenteraadsverkiezingen verkozen dankzij voorkeursstemmen, bovenop de al via de ‘normale weg’ verkozen vrouwen. Het is echt ongekend. En daar is geen politieke partij, minister, of quotum aan te pas gekomen. Daar waar sommige politieke partijen het lieten liggen om meer diverse kieslijsten op te stellen - want ja, op verkiesbare plekken staan nog steeds vaak mannen - heeft de kiezer duidelijk gesproken. Gendergelijkheid in de politiek heeft de toekomst en die toekomst willen we nu.

Die 459 vrouwen mogen ons ook hoop geven. Voor het behalen van gendergelijkheid in de politiek en daarbuiten is voor ons allemaal een rol weggelegd. Zo hebben we het al jaren (decennia!) over quota - die er nooit kwamen maar wel in elke discussie steeds weer flinke polarisatie opleverden. Quota zijn een makkelijke manier om naar elkaar te blijven wijzen. À la: de minister moet het maar afdwingen! En ze verdelen ons ook nog eens onnodig in ja- en nee-kampen. Terwijl we allang weten dat quota slechts één van de vele gereedschappen zijn voor een meer diverse politiek.

Zo bleek bij deze verkiezingen voor eens en altijd: we hebben allemaal onze rol. Natuurlijk stemde ik ook strategisch. Peilingen bekijken, goed tellen – het kost wat tijd en moeite maar dan heb je ook wat. Zorgvuldig één hokje rood kleuren. Ik kan mezelf een schouderklopje geven. Toch voelt het gek dat zo’n relatief kleine daad zoveel teweeg kan brengen. De voorkeursstem bevindt zich ergens op het spectrum van actie tussen samen en alleen. Alleen: een mooi instrument om iemand persoonlijk te ondersteunen. Samen: strategisch wondermiddel.

En nu? Politieke partijen zullen zich wellicht achter de oren krabben. Ik erken dat kieslijsten vaak op expertise worden opgebouwd, en dat er tijd en moeite zit in precies díe volgorde - die door voorkeursstemmen min of meer overhoop wordt gehaald. Maar de kiezer vindt iets anders belangrijker. Zo gaan we van 31% vrouwen in de gemeente naar 37%. Maar we zijn er nog niet.

Is het dan nooit goed? Om te beginnen, de aantallen: die 37% is nog geen echte balans. Het is eerder een tussenstap naar hogere percentages. Want gendergelijkheid wordt, onder andere door de Council of Europe, gedefinieerd als een politiek met niet minder dan 40% vrouwen – of mannen, overigens.

En verder? Nu de verkiezingen achter de rug zijn kan ik het wel eerlijk zeggen: voor de vertegenwoordiging van vrouwen is wel wat meer nodig dan alleen de aantallen. Elke gemeente kan aan de slag met de inhoudelijke vertegenwoordiging van vrouwen. Een paar mooie voorbeelden voor een meer inclusief collegebeleid zijn hier te vinden, zoals het dichten van de loonkloof onder uitkeringsgerechtigden en ambtenaren of toegankelijke sport- en cultuurvoorzieningen voor iedereen.

Aan de slag dus - zowel samen als alleen!