Bijklussen in de tijd van de baas, soms mag het

Een ambtenaar verrichtte nevenwerkzaamheden voor zijn privé-adviesbureau. Hij boekte zijn ADV-uren niet af en mogelijk leidde die schnabbels tot belangenverstrengeling. Waarom werd een aangekondigd ontslag en verminderd salaris dan toch teruggedraaid?

In de clinch is een rubriek waarin jurist/columnist Michel Knapen actuele zaken in het ambtenarenrecht belicht. 

Al 35 jaar werkt Martin Dunninge* bij de gemeente Emmen. In het jaar dat hij dat mooie jubileum viert, 2013, komen er bij het college signalen binnen dat hij – mogelijk binnen werktijd – omvangrijke nevenwerkzaamheden verricht.

Dunninge moet uitleg geven over zijn bijklussen vanaf 2007 en hij moet er direct mee stoppen. Eind 2014 volgt zijn straf. Wegens plichtsverzuim wordt hem voorwaardelijk ongevraagd ontslag opgelegd met een proeftijd van twee jaren. Daarnaast wordt zijn salaris met twee periodieken verminderd voor de duur van twee jaren.

Een terechte sanctie, vindt het college van Emmen, voor iemand die werkzaamheden verrichte voor het eigen bedrijf in de periode dat hij zich had ziek gemeld, iemand die het maximaal aantal te werken uren per dag overschreed (in strijd met de gemeentelijke werktijdenregeling), iemand die zijn nevenwerkzaamheden niet of niet correct had gemeld én iemand die zijn ADV-uren niet afboekte.

Natuurlijk is Dunninge het daarmee niet eens en het conflict belandt bij de Centrale Raad van Beroep, die 6 juli 2017 uitspraak deed. En die het toch wat anders ziet.

Om te beginnen maakt het college een terugtrekkende beweging. De overtreding van de werktijdenregeling en bijklussen toen Dunninge ziek was – achteraf was dat wat te zwaar aangezet, en het college ziet alsnog af van deze klachten.

De melding van de nevenwerkzaamheden wordt wél door de hoogste ambtenarenrechter behandeld. Dat is géén plichtsverzuim, betoogt Dunninge, want zijn hoofdfunctie leed er immers niet onder. Op het gemeentehuis deed hij wat hij moest doen. Volgens het college echter namen de nevenwerkzaamheden excessief toe, én deels onder werktijd – dát had Dunninge moeten melden. Lees maar eens de Gedragscode Nevenwerkzaamheden van de gemeente.

Maar, zegt de Raad, Dunninge hád al in 2005 gemeld dat hij als zelfstandig adviseur nevenwerkzaamheden zou gaan verrichten. Dat kwam toen ook ter sprake tijdens een functioneringsgesprek met zijn teamleider, die Dunninge toestemming gaf voor privéactiviteiten met zijn adviesbureau.

Dat bijklussen zou nog nader worden geregeld maar de teamleider (lees: het college) heeft dat verder nooit meer opgepakt. De teamleider zou ook toetsen of sprake was van verstrengeling of botsing van dienstbelangen met de zakelijke belangen van Dunninge. Ook daar is niets meer mee gedaan. Kortom: Dunninge had gemeld wat hij moest melden, en had toestemming. Als er iemand steken heeft laten vallen, dan is dat het college wel.

Dat deed het college ook bij het ‘niet afboeken van de ADV-uren’. Dunninge stelde per week een urenverantwoording op, die door zijn leidinggevende steeds zonder voorbehoud werd geparafeerd. Die was verantwoordelijk voor een juiste urenregistratie. Nergens is gebleken dat Dunninge’s hoofdfunctie in gevaar kwam. Van plichtsverzuim van Dunninge is dus geen sprake. Dus, oordeelt de Centrale Raad van Beroep, was het college niet bevoegd Dunninge de disciplinaire straf van voorwaardelijk ongevraagd ontslag en van vermindering van zijn salaris op te leggen.

Het schnabbelen was dus toegestaan. Martin Dunninge had zich deze gang naar de rechter kunnen besparen, reden dat het college het griffierecht van Dunninge moet betalen (418 euro) én de kosten die hij had gemaakt voor verleende rechtsbijstand (1.732 euro).

* De naam is gefingeerd.
ECLI:NL:CRVB:2017:2402