Rotterdamse bril

Het bestuur van de tweede stad van het land kondigde vorige week aan extra drastisch te gaan snijden in het ambtelijk apparaat. Vergeleken met 2010, moet er vanaf 2015 jaarlijks bijna 200 miljoen euro minder worden uitgegeven aan de gemeentelijke organisatie. Daar gaat nu jaarlijks grofweg 1 miljard euro in.

Het college van burgemeester en wethouders zegt met die ingrijpende maatregel te bouwen aan een sterke, wendbare en goedkopere overheid. Goedkoper is het zeker. Het opheff en van 2.450 arbeidsplaatsen levert naar schatting een besparing op van ruim 90 miljoen euro aan personeelslasten. Maar dat je met veel minder mensen net zo sterk blijft, mag worden betwijfeld.

Zeker gezien het extra werk dat door de decentralisaties op gemeenten af komt. Het is aan de gemeenteraad uiteindelijk de keuzes te maken op welke manier het personeelsbestand wordt teruggebracht. Die raad moet gaan beslissen welke taken straks in mindere mate moeten worden uitgevoerd.

Dat Rotterdam in grote mate de tering naar de nering moet zetten heeft gevolgen tot ver buiten de stadsgrens. De ingreep in het Rotterdamse ambtenarenkorps maakt in één klap duidelijk waarom de gemeentelijke werkgevers in de caoonderhandelingen de bonden niet tegemoet wilden komen op de gevraagde baangarantie. Leider van die gemeentelijke onderhandelingsdelegatie is immers niemand minder dan de Rotterdamse wethouder Jantine Kriens.

Bestuurders van andere gemeenten, waar de fi nanciële nood (vooralsnog) minder hoog is, waren naar verluidt in principe bereid het overleg met de bonden over de baangarantie aan te gaan. Ze stuitten volgens ingewijden op een keihard ‘njet’ van Kriens en haar Haagse collega. Steden als Eindhoven en Arnhem sloten vervolgens op lokaal niveau akkoorden met de bonden over het geven van baangaranties.

Arnhem moet bijvoorbeeld 300 arbeidsplaatsen wegbezuinigen, maar wil voorkomen dat jongere, talentvolle medewerkers met een kort dienstverband bij de reorganisatie als eerste moeten afvloeien. Die blik op de lange termijn is de voornaamste reden om wel tot afspraken te komen over baangaranties. Als gevolg van de vergrijzing zullen vanaf 2015 immers duizenden ambtenaren de sector verlaten. Dat zal in Rotterdam niet anders zijn dan in Arnhem of Eindhoven.

Het geeft eens te meer aan welke gemeenten de toon zetten in het College voor Arbeidzaken en in de Vereniging van Nederlandse Gemeenten, namens welke organisatie het CvA de cao-onderhandelingen met de vakbonden voert.