Maak niet de grond onder hun voeten heet, maar wakker het vuur in hen aan!

Met de juiste balans tussen sense of urgency (‘wakker worden, in beweging komen, de tent staat in de fik’) en sense of excitement (‘dit is ons beloofde land, dit is ons hogere doel waar we dagelijks met z’n allen naar streven’). Want alleen zo ontstaat een beweging waarin dat gemeenschappelijk winnen ook centraal staat. Gericht op waardecreatie natuurlijk!

Maar de praktijk is taai en weerbarstig. Want de waan van de dag domineert onze agenda immers zo frequent. Veelal gericht op een sense of hurry. Vaak leidend tot overhaaste en ongecontroleerde acties en beslissingen. Waarbij we eerder mensen opjagen. Of denken dat als we ze onder druk zetten er meer gepresteerd zou worden. Managementgoeroe John Kotter noemt om die reden sense of hurry ook wel een valse sense of urgency. Hollend van de ene meeting naar de andere. Volledig gedomineerd door dat verstikkende micromanagement… Waar door overvolle agenda’s het onmogelijk is om op korte termijn afspraken te maken. Waardoor het hoofdstuk risico’s en kansen blijft liggen tot de rondvraag. Wel veel activiteiten, maar in feite nauwelijks productiviteit!

In het toegankelijke boek ‘wat is onze naam waard’ van adviesbureau &Samhoud wordt in dit verband ook de link gelegd met een sense of fear. Terecht concludeert men dat angst niet tot meer, maar juist tot minder energie leidt! Angst maakt namelijk onzeker. Angst haalt mensen uit balans. Zonder aanknopingspunt voor een oplossing of een nieuw wenkend perspectief. En zo schrijven de adviseurs van dit ongewone adviesbureau dat sense of excitement en urgency vooral gericht is om het probleem of de uitdaging te lijf te gaan. Waarbij je op inspirerende wijze wordt aangezet om de juiste doen te doen. Terwijl in geval van sense of hurry en fear je ook wel wordt aangezet om dingen te doen, maar helaas meestal niet gericht op de juiste dingen. Want je hebt namelijk het gevoel dat je verschrikkelijk druk bent, maar aan het échte werk kom je niet toe. Waarmee die beoogde waardecreatie helaas pindakaas achterwege blijft.

En dat is nou net het verschil tussen managers en leiders. Want leiders doen de goede dingen en managers doen de dingen goed. Niet voor niets dus dat de grote Eisenhouwer ons lang geleden heeft geleerd dat leiderschap de kunst is om iemand anders zover te krijgen iets te doen wat jij gedaan wilt hebben omdat hij of zij het zelf wil! En maakt het onderscheid tussen motiveren en inspireren nou pijnlijk duidelijk. Want motiveren is gericht op het stimuleren en prikkelen, terwijl inspireren nou net gericht is om anderen te laten schitteren. Juist daarmee creëer je ambassadeurs. En meerdere ambassadeurs creëren een beweging. Gericht op waardecreatie natuurlijk. Ieder dag weer opnieuw. Uiteraard met veel plezier!