Dingen veranderen door ‘te doen’

‘Je verandert dingen door te proberen, niet door te vergaderen.’ Een gevleugelde uitspraak van Britt Breure, HR-directeur bij Afas, die ik recent interviewde voor mijn podcast (werk)drukdrukdruk. Afas is een organisatie die regelmatig het nieuws haalt met eigenzinnig HR-beleid. Het meest recente voorbeeld hiervan is de doorbetaalde vierdaagse werkweek die vanaf 1 januari a.s. ingaat; voortaan is men op vrijdag collectief vrij. Omdat privétijd zo’n groot én schaars goed is, gunt het Leusdense bedrijf haar medewerkers daar meer van. Wie eerder zelf al had gekozen voor een vierdaagse werkweek krijgt per januari een opgehoogd contract om er voortaan dóórbetaald van te kunnen genieten.

Spannend is nog wel dat de productiviteit van de medewerkers op gelijk niveau blijft. Wetend dat de softwareontwikkelaar óók veel doet aan werkdruk- en verzuimverlaging, ben ik benieuwd hoe men voorkomt dat medewerkers alsnog in de overdrive gaan. Innovatie is hierbij het toverwoord. En die is, specifiek rondom die vierdaagse werkweek, in volle gang. Sterker nog, de innovatiekracht van de organisatie heeft een extra push gekregen. Het is iedereen veel waard dat deze ‘pilot’ slaagt, dus teams zetten alles op alles om slimme oplossingen te verzinnen. En ja, officieel heet het inderdaad nog een pilot, maar men gaat er helemaal vanuit dat dit gewoon voort gaat. ‘We gaan het wel een beetje zien en wat er gaandeweg anders moet of beter kan, pakken we dan wel weer aan.’

Wat kan er wél, dat gaan doen en er vervolgens mee in beweging blijven; dat is het recept van innovatieve organisaties. In overheidsland denken we dan al snel dat dit voor ons niet is weggelegd. En tóch zijn ze er; goede voorbeelden van slimme pragmatiek uit de eigen geledingen! Zo ben ik aangenaam verrast door het laatste nieuws uit de jeugdzorg. In mei 2023 is in deze overbelaste sector een drastische wijziging doorgevoerd. Het aantal dossiers dat een jeugdbeschermer begeleidt, is vanaf toen op een maximum van twaalf gesteld. Terwijl men voor die tijd gemakkelijk zestien of soms zelfs meer dan twintig kinderen begeleidde. Hoe mooi is het dan om inmiddels te constateren dat de werkdruk met een kwart is gedaald, werkplezier is gestegen en het geleverde werk van betere kwaliteit is.

Het héle verhaal is overigens dat er veel extra jeugdbeschermers zijn aangenomen en dat de lengte van de wachtlijsten toch nog gelijk is gebleven. Maar ook het feit dat het werven van die extra mensen is gelukt, zou ik een succes noemen. Natuurlijk is de volgende stap het inkorten van die wachtlijsten. Het grote verschil tussen deze uitdaging en de eerdere berg die men te beklimmen had: er is nu positieve flow! 

In de aanloop naar die ingrijpende dossierverlaging worstelde de sector met extreem hoge uitval- en verloopcijfers. Door drastisch ‘te doen’ is dit tij gekeerd. Zaak is nu om in beweging te blijven en daarbij te onthouden: ‘wat er gaandeweg anders moet of beter kan, pakken we dan wel weer aan’.

Positieve flow zorgt voor lagere bergen en wind in zeilen!