Negen pensionado’s aan de slag als Lopiks ambtenaar

Geen nieuw personeel kunnen vinden op de arbeidsmarkt? Lopik breidde het zoekgebied uit naar
mensen die die markt al hadden verlaten: gepensioneerden. Intussen heeft de gemeente er al negen binnengehengeld. De oudste is 78.

Werkdruk

Gemeentesecretaris Femmy Jonker kreeg er nog net geen punthoofd van, maar de opmerkingen van ambtenaren in Lopik over het vele werk waarvoor geen tijd was en dat dus maar bleef liggen, hoorde ze net iets te vaak op de werkvloer. En niet alleen zij, ook inwoners die een (ver)bouwvergunning aanvroegen, kregen vorig jaar rond deze tijd de boodschap van het dagelijks bestuur van de gemeente dat ze vanwege personeelsgebrek een jaar of langer op een beslissing moesten wachten.

Ondermijning

Op meer domeinen liep het de medewerkers aan het Raadhuisplein in Lopik over de schoenen. Zij die zich opeens moesten bezighouden met de opvang van vluchtelingen bijvoorbeeld, of de collega openbare orde en veiligheid die ‘maar even’ een plan tegen ondermijning moest opstellen. De vraag die steeds nadrukkelijker op tafel kwam te liggen was dus: hoe aan meer capaciteit te komen?

Omdat bijna alles al was geprobeerd, kwam tijdens een ambtelijke brainstormsessie iemand met het voorstel eens te gaan vissen in een vijver waar niet iedere werkgever zijn hengel al had uitstaan: die van de gepensioneerden. Daar zouden weleens mensen tussen kunnen zitten die best nog een klus wilden doen. Die aanname bleek zo verkeerd nog niet: liefst 45 enthousiaste reacties ontving de gemeente uit die hoek.

Spirit

Rob Gligoor was een van de eersten, zo niet dé eerste, die reageerde. De 73-jarige oud-ambtenaar had na zijn pensionering al wat betaalde klusjes gedaan, ‘want ik heb te veel energie.’ Hij sport een paar keer per week en speelt in twee Utrechtse rockbands. ‘Werkelijk, ik drum me suf.’

Vrijwel direct na zijn reactie op de advertentie hing de gemeente Lopik aan de lijn. Of hij meteen maar wilde komen. Niet veel later was Gligoor aangenomen om het project gepensioneerden te trekken. Een project naar zijn hart. Gligoor: ‘Er lopen zó veel mensen rond die, net als ik, na hun pensioen iets willen doen. Geen 40 uur, maar wel twee of drie dagen in de week. En dan niet alleen van die baantjes aan de onderkant van de arbeidsmarkt als vakkenvuller, pakketbezorger of chauffeur. Dat laatste heb ik overigens ook een tijdje gedaan: auto’s van de ene naar de andere plek brengen. Niks mis mee, maar waarom zijn er zo weinig werkgevers als de gemeente Lopik die baantjes op academisch niveau aanbieden voor gepensioneerden? Velen van ons hebben de kennis, de ervaring en niet te vergeten de spirit.’

Corvee

Eeuwig zonde toch om die thuis te laten zitten, met als hoofdactiviteit van de dag misschien het lezen van de krant. Op de speeddates die Gligoor samen met Lopik organiseerde met de tientallen senioren-kandidaten, was een sprankelende motivatie een van de belangrijkste pre’s. Maar met alleen ‘het moet wel leuk zijn’ kwam je niet door de ballotage. Jonker: ‘Soms is er ook corvee. Dat hoort erbij. Klussen genoeg die gedaan moeten worden.’

‘Bij ons verlicht het de werkdruk’, zegt Jonker. Negen gepensioneerden – waarvan er een 78 is – zijn inmiddels aan de slag in de organisatie. Een overweldigend succes, zo meldde de gemeente eerder al. Wat overigens niet wil zeggen dat er geen tegenvallers te noteren vielen. Zo was de hoeveelheid werk onderschat die de matchingsgesprekken met zich meebrachten, en bleek het inwerken van de senioren soms eveneens tijdrovend. ‘Tijd die veel collega’s niet hebben. Plug and play is er niet bij, zeg maar. En sommigen hebben elke keer weer hulp nodig, met name op digitaal gebied. Dat betekent dat er een groot beroep op de helpdesk wordt gedaan. Dat hebben we misschien onderschat’, klinkt het eufemistisch uit de mond van de ad interim gemeentesecretaris.

Inpikken klussen

Lang niet alles aan het project was rozengeur en maneschijn. Zo waren er ook effecten bij het zittend personeel die niet op voorhand waren ingeschat. ‘Bijvoorbeeld het vooroordeel dat de oudjes, zoals ze in het begin werden genoemd, alle leuke klussen inpikten. Dat was natuurlijk niet zo, die klussen lagen er al, maar werden niet opgepakt. Dat heb ik samen met wethouder Jan Vente uitgesproken op de zeepkist’, zegt ze. ‘Beide groepen mengden in het begin ook niet zo goed. Wat ik al zei: ze werden oudjes genoemd. Nu worden ze bij de voornaam genoemd. Zijn het Rob, Grace en Ben.’

Lees het volledige artikel in Binnenlands Bestuur nr. 17 van deze week.