Niet zo rechtlijnig

Autobezitters vergeten wel eens om de parkeerapp uit te zetten. Dat kan vervelend zijn, maar echt pech heb je in Amsterdam. Zo belde een man met de gemeentelijke telefooncentrale 14020. Als ombudsman luisterde ik mee en hoorde het verhaal van een bewoner die pas de volgende dag ontdekte dat zijn parkeerapp nog steeds aan stond. Hij moest voor een avondje Amsterdam 250 euro betalen en schrok zich rot. ‘Dat zijn wel héél veel knaken’, zei hij.

Hij nam contact op met EasyPark, het bedrijf achter zijn parkeerapp. Zij zeiden niks te kunnen doen en verwezen hem naar de gemeente. De boodschap van de gemeente was duidelijk: ‘Het is uw verantwoordelijkheid om de app aan en uit te zetten. U kunt bezwaar maken, maar ik geef u weinig kans.’ De gemeente Amsterdam was onverbiddelijk. Juridisch gezien stond ze mogelijk in haar recht, maar toch voelt het niet eerlijk. Iedereen kan dit overkomen, want het leven is niet zo rechtlijnig als een parkeervak. Zou je daar als gemeente toch niet iets mee moeten doen?

Er zijn ook oplossingen mogelijk. De gemeente zou bijvoorbeeld de locatiedata van het voertuig kunnen gebruiken, waar EasyPark over beschikt. Zo kunnen ze controleren hoe lang de auto werkelijk geparkeerd stond. Als de bewoner aan het einde van de avond was vertrokken, zou de gemeente het onterecht betaalde deel terug kunnen storten.

Je zou verwachten dat Amsterdam, met een links stadsbestuur, wat coulanter zou zijn voor mensen die zich te goeder trouw een keer vergissen, zoals het vergeten uit te loggen in de app. Maar de praktijk is soms anders. Er is dan weinig oog voor menselijke fouten en omstandigheden die leiden tot administratieve vergissingen. De praktijk in Amsterdam kan dan hardvochtig uitpakken.

Een ander voorbeeld is Joachim, die zijn kans om gunstig over te stappen naar eeuwigdurende erfpacht miste, omdat hij de brieven van de gemeente had gemist. Nu moet hij over een paar jaar duizenden euro’s meer betalen. Op zichzelf heeft de gemeente de overgang netjes willen regelen. En ja, ook hier geldt: je bent zelf verantwoordelijk voor het openen van je post. Maar Joachim was ernstig ziek, moest vaak naar het ziekenhuis en zijn leven stond op z’n kop. Moet de gemeente in zo’n geval coulant zijn en hem alsnog de kans geven om over te stappen? Ik denk van wel. Hij heeft een goed onderbouwd verhaal en kan zijn situatie aantonen.

Toch begrijp ik ook de worsteling van de gemeente. In hoeverre moet je rekening houden met iemands persoonlijke omstandigheden? Burn-out, ziekte, verlies zijn voorbeelden waar je begrip voor kunt hebben. Maar waar trek je de grens? Een griepje of een slechte date?

Het afwegen van fouten en persoonlijke omstandigheden tegenover rechtsgelijkheid is lastig. Dat vergt aandacht en soms een blik van buitenaf. Misschien zou de gemeente een coulancecommissie kunnen instellen, waarbij ook bewoners betrokken worden. Dat zou niet alleen meer denkkracht opleveren, maar ook laten zien hoe ingewikkeld het werk van de overheid soms is.