Voorheen, het rode gevaar

Het ging hier slechts om het feit dat de minister van VROM drieëntwintig jaar geleden en samen met 178 anderen, mogelijk haar handtekening gezet had onder een advertentie die opkwam voor het recht van aktieblad Bluf! om een bericht te publiceren dat uit gestolen materiaal voortkwam. Nu is het waar dat er in die dagen wel eens iets gebeurde dat, bekeken met de ogen van nu, niet meer door de beugel kan. Niets op tegen, lijkt mij, om daar ook vandaag nog wat bij stil te staan. Krakers molden met graagte de paarden van de bereden politie. Of ze staken trams in brand. Hun nog linksere collega’s gooiden in benzine gedrenkte lappen in brievenbussen. En de uiterst linksen sloegen met veel animo Janmaataanhangers in elkaar.

Maar dat is De Telegraaf, in deze collegiaal bijgestaan door de website Geen Stijl punt nl, allemaal niet voldoende. De suggestie moet gewekt worden dat al die lui die indertijd hun handtekening onder de Bluf!-advertentie zetten, het ook heel erg toejuichten dat er met brandende petroleumlappen aktie gevoerd werd en ook nog met molestering van personen. De arme mevrouw Cramer kreeg met zoveel woorden voor de veelgeplaagde voeten geworpen dat de diefstal van Bluf! leidde tot bedreiging van topambtenaren. Alsof ook zij het indertijd een aangename sport vond om alles wat het niet met haar eens was een gevoelig lijfelijk lesje te leren.

Zelf was ik indertijd ook een van die ondertekenaars. Ik heb de verklaring, die ik allang vergeten was, er nog eens op na gelezen. Die roept tot niets op dat ook maar in de buurt van bedreiging of geweldpleging komt. Die houdt alleen maar een tamelijk juridisch pleidooi voor het recht op persvrijheid, ook voor het rare en tamelijk opgewonden aktieblaadje dat Bluf! toen was.

Wonderlijk verschijnsel. Nu het linkse denkgoed in Nederland vrijwel op apengapen ligt en de Partij van de Arbeid, waar minister Cramer deel van uitmaakt, in de peilingen gereduceerd is tot de omvang van een krieltje, stelt journalistiek, semi-journalistiek en schreeuwerig rechts zich op alsof het rode gevaar elk ogenblik de geweldsbeluste kop weer op kan steken. Nederland let op uw saeck! In elke rode rakker, gewezen of niet, schuilt een potentieel terroristje dat volgaarne uw benzinepomp, uw kolencentrale of uw supermarkt in vlammen op doet gaan!

Heel erg sterk was het van minister Cramer, voorheen Kramer, overigens niet dat ze er eerst aan twijfelde of die handtekening wel de hare was en vervolgens door Ernst en Young uit liet zoeken hoe het feitelijk in elkaar heeft gestoken. Waarom niet meteen zoiets fiers gezegd als: ja, zo dacht ik in die tijd? En zo dachten ze bij Milieudefensie waar ik toe voorzitter van was? Nou en? Is het in Nederland soms verboden om ook buiten het parlement om aktie te voeren? En geldt de persvrijheid dan niet voor blaadjes die zich, hoe onbeholpen ook, tegen de gevestigde orde keren?

Zelf heb ik, zoveel jaren na dato, geen ogenblik spijt gehad van mijn toenmalige en allang vergeten handtekening. En dat terwijl ik, van aard en van nature, een vreedzaam persoon ben die geweld niet minder verafschuwt dan persoonlijke bedreigingen. En die sowieso van mening is dat het politiepaard er al helemaal niets aan kan doen.