Publicitair verzet

Zo nu en dan komen burgemeesters in het nieuws die weigeren mee te werken aan het uitzetten van uitgeprocedeerde asielzoekers. Het meest recent was burgemeester Els Boot van de gemeente Giessenlanden in het nieuws. Het bericht 'Burgemeester verbiedt hulp politie bij uitzetting' op de website van Binnenlands Bestuur  leverde veel reacties op.

Het leeft blijkbaar. Een dergelijke opstelling van een burgemeester lijkt me ook zeer discutabel. Staatsrechtelijk gezien heeft een burgemeester helemaal niets te zeggen in deze situaties. Het is de IND die beslist over de verblijfsvergunning en de Vreemdelingenpolitie gaat over het eventueel uitzetten van illegale/uitgeprocedeerde vreemdelingen.
Burgemeesters (althans een groepje) halen op een geforceerde manier de handhaving van de openbare orde erbij als argument dat ze best wel een bevoegdheid hebben. Hoezo openbare orde? Staan er dan duizenden mensen bij de woning van de betreffende asielzoeker? Is het openbare leven ontwricht? En voor zover al sprake zou zijn van verstoring van de openbare orde wekken de burgemeesters dit zelf op door stampij te maken.

Wat mijn irritatie opwekt is de publiciteit. Uiteraard zullen oprechte betrokkenheid en rechtvaardigheidsgevoel drijfveren zijn, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat er ook een partijtje stoerdoenerij bij komt kijken, als ware het een geuzendaad.  'Kijk eens wat ik durf!' Een soort na-oorlogs verzet zullen we maar zeggen. Wat dit betreft beleefde mevrouw Boot haar finest hour toen ze werd ontboden bij minister Leers.

Ik zou nog enig begrip voor de opstelling van een burgemeester kunnen opbrengen als men niet zo selectief zou zijn in de verontwaardiging. Ik brengt dit in verband met het bericht 'Juwelier sluit na 13 overvallen' van zaterdag 14 april 2012 . Het blijkt te gaan om juwelier Fred Cruysberg uit Tegelen, gemeente Venlo. Waarom hebben wij de burgemeester van Venlo nooit bij minister Leers gezien? Waarom heeft deze burgemeester na pakweg de vijfde overval niet gezegd: 'En nu is het genoeg.'
De juwelier kon zichzelf niet eens meer verzekeren na een paar overvallen. Dus een stoere burgemeester had bijvoorbeeld kunnen besluiten de verzekeringspremie te betalen. Of had een helpende hand kunnen bieden bij de beveiliging van het pand. Of had om extra politiesurveilance kunnen vragen (openbare orde nietwaar?). Of had bij het Openbaar Ministerie druk kunnen zetten achter de opsporing. Niets van dit alles.
Ik hoor de burgemeester en zijn ambtenaren al denken: 'Ja, als we daar aan beginnen staan straks alle ondernemers op de stoep'. En dan hebben we nog precedentwerking, eigen verantwoordelijkheid, risico van het vak, en ga zo maar door. Allemaal redenen om niet in de bres te springen voor deze inwoner van de gemeente. En zit hier ook nog iets anders achter? Het blijkt namelijk te gaan om een bericht in De Telegraaf. Het sentiment van wakker Nederland. Dat maakt het misschien al minder aantrekkelijk voor bepaalde burgemeesters. Want wie wil zich nu voor het karretje van deze krant laten spannen? Het leed van een kleine middenstander of een asielzoeker kun je natuurlijk niet tegen elkaar afwegen. Maar toch vraag je je af welk leed voor een burgemeester publicitair het meest aantrekkelijk is.
 

Rik Bolhuis