Frank Hendriks: hedonisme bepaalt onze corona-aanpak
Verschillende landen gaan op hele andere manieren om met de corona-crisis. Deze verschillen in aanpak zijn volgens Frank Hendriks, hoogleraar Bestuurskunde aan Tilburg University, te verklaren door een zogenoemd ‘institutioneel filter’: een combinatie van nationale culturen en staatstradities, en leiderschapsstijlen.
Verschillende landen gaan op hele andere manieren om met de corona-crisis. Deze verschillen in aanpak zijn volgens Frank Hendriks, hoogleraar Bestuurskunde aan Tilburg University, te verklaren door een zogenoemd ‘institutioneel filter’: een combinatie van nationale culturen en staatstradities, en leiderschapsstijlen.
In korte minicolleges van ongeveer 8 minuten bespreken hoogleraren bestuurskunde uit Nederland en Vlaanderen wat de corona-crisis betekent voor de bestuurswetenschap en omgekeerd wat de bestuurswetenschap betekent voor het begrip van de crisis en voor handelingsgevolgen. Het betreft een initiatief van de Vereniging voor Bestuurskunde (VB).
Onzekerheid Voor nationale culturen maakt Hendriks gebruik van de culturele dimensies van Geert Hofstede, bijvoorbeeld de mate waarin een land een cultuur van onzekerheid accepteren heeft, en van ‘indulgence’, ofwel hedonisme. Daar waar die cultuur sterker is, zoals in Nederland en Zweden, zijn de maatregelen minder streng. Voor staatstradities maakt Hendriks gebruik van vier bekende tradities: de Westminster, Napoleontische, Rijnlandse en Scandinavische tradities. Die versterken de soorten maatregelen die genomen worden.
Stop and go
In Nederland, met een Rijnlandse traditie en enkele Napoleontische elementen staat het samenwerkend en samenhangend zoeken naar draagvlak centraal. Dat is heel anders dan in een Westminster land als het Verenigd Koninkrijk, waar meer onbesuisd beleid en ‘stop and go policy’ gangbaar is. Dit plaatst maatregelen in perspectief, maar geeft ook handelingsruimte: de beleidsroutes zijn bekend, maar leiders hebben wel speelruimte.
Dit verhaal kun je ook projecteren op EU en Euro waar we ingerommeld zijn en Duitsland/Merkel als machtigste land/leider doorgaat met kicking the can down the road, tot de wal het schip keert en chaos volgt. Daar is blijkbaar het wachten op. Trouwens, de eeuwige as Berlijn/Parijs ook niet meer zo van belang zou moeten zijn in deze eeuw, die alles eerst gaat voorweken en dan hun gewicht op zetten en vervolgens kleine landen in het olie-gebied en boter-gebied in West Europa maar dienen te volgen. Het is dat de schatkist van Macron leeg is en Frankrijk niet hoog van de toren kan blazen.
België vormt een mini EU en met transfers vanuit een economisch beter presterend Vlaanderen naar Wallonië. Een zak geld van 16 miljard per jaar, waarvoor geen verantwoording wordt afgelegd. 2 opgetelde economieën en 2 publieke omroepen. Sinds september 2018 geen volwaardige regering meer, doordat 3 linkse coalitiepartners, de grootste (N-VA), via doordwingen Marrakesh verdrag, eruit hebben geduwd en toenmalig premier Michel daar zijn huidige baan aan te danken heeft als opvolger van Donald Tusk. Vorig jaar mei verkiezingen geweest in BE en nog steeds lukt het niet een volwaardige federale regering los te trekken. De vergelijking BE en EU is dermate groot dat BE de voorspeller is van EU. Daar grote staatsschuld en praktisch op federaal niveau niet meer te regeren.
België is dus in Europa helemaal een apart verhaal met 5 parlementen op 11 miljoen inwoners. Hier zijn 2 regio’s met totaal andere genen van bovenaf als een land samengevoegd in het verleden. Vlaams deel is veel meer op noordelijk Europa georiënteerd en Franstalig deel veel meer zuidelijk. De grens tussen olie en de boter loopt door België.
Voor het Coronabeleid waren 11 ministers verantwoordelijk. Een Franstalig communistisch lid van het federaal parlement riep eens: moeten we niet een minister benoemen voor de elastiekes (van de mondkapjes).
De Vlaamse evenknie van de heer van Dissel, federale ministers (D66 evenknieën) en de Vlaamse publieke omroep, katten enorm het losse Corona beleid af in hun ogen van Nederland. Dat stopte, toen daar met strengere maatregelen, de situatie t.o.v. NL, er slechter voor kwam te staan. NL was blijkbaar de krabpaal t.b.v. hun Coronastress.
Coronakritiek richting NL, ging vervolgens weer naadloos over in hun kritiek, dat Nederland met 3 andere landen, geen zak met miljarden onvoorwaardelijk wilden overhandigen aan Italië. BE staat er met hun staatsschuld, al pre-Coronacrisis, beroerd voor, dus die steunt nu op federaal niveau de zuidelijke landen.
In Vlaanderen zit men sinds september 2018, onder een juk van een linkse minderheidsregering, met steun van linkse oppositie, de evenknieën van Groenlinks en PvdA. Een links blok dus, sinds groen licht in september 2018 (via deel coalitie en oppositie) voor Marrakesh pact. Een links blok op federaal niveau, de gedroomde wens van links Nederland al decennia. Zo democratisch is dus dat politieke deel van Nederland en België.
Het is al sinds de verkiezingen vorig jaar mei, een politieke thriller en ergernis tegelijk in dat land, maar is een venster op EU en Euro. Men hoopt in september een federale regering te doen landen daar. Ondertussen vliegt Vlaams Belang omhoog in de peilingen.