Obama in Oosterhout

Hoe zeer ik ook met tegenargumenten kwam – ‘Je beleeft de WK voetbal toch ook niet aan de hand van teletekst, spannend zo’n zenuwslopend gevecht van staat tot staat’ – mijn collega’s bleken niet over te halen. Ik zou Obama’s glorieuze overwinning slechts samen met mijn Jack Russell beleven. Gezien de ophef die later zou ontstaan over de keuze van de presidentiële hond, mag dat achteraf bepaald als een voorteken worden uitgelegd.

Je zou de houding van de collega’s natuurlijk kunnen uitleggen als politieke desinteresse, maar daarmee doe je ze ernstig te kort. Je kunt namelijk ook redeneren dat hun verbondenheid met de publieke zaak hen juist van een doorwaakte nacht weerhouden heeft. Kijk, ik kan kennelijk nog wel een doordeweekse woensdag gemist worden, maar slaapdronken vuilnisophalers en afwezige baliemedewerkers doen in de regel het imago van de gemeente geen goed.

Bovendien, wat heb je als middelgrote gemeente in Noord-Brabant nu eenmaal uit te staan met de uitslag van de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten? Wat doet 'Obamania' in Oosterhout? Goed, één van de directeuren schijnt de hele woensdag bij ieder ambtelijk voorstel, hoe irreëel ook, een heldhaftig ‘Yes we can!’ te hebben uitgekraaid, maar die enthousiaste overmoed was op donderdag al weer voor een belangrijk deel verdampt.

Hoe anders zal het in de bureaucratieën in Washington geweest zijn. Na het bekend worden van de uitslag, wisten vele duizenden ambtenaren dat ze voor het eind van het jaar kunnen omzien naar een andere betrekking. Gewoon omdat hun politieke baas van kleur verschiet. Nu zullen velen hun zaakjes goed geregeld hebben – na een goede functie in de ‘administration’ volgt meestal een nog dikkere baan in het bedrijfsleven – maar toch: het is even schrikken.

En stel je voor dat we zo’n systeem hier ook in het lokaal openbaar bestuur zouden kennen. Dat na iedere collegeverkiezing ook de top van de ambtelijke organisatie zou worden vervangen. Héél soms heb ik nog wel eens gedacht aan de ongekende mogelijkheden die een dergelijk regiem in een enkel geval zou bieden, maar iedere vier jaar een complete reorganisatie is daarvoor wel een erg hoge prijs.

Op één punt gaan we wel absoluut de Amerikaanse kant op. Omdat we weer met het rode potlood mogen stemmen, zal in juni pas ver na middernacht de uitslag van de verkiezingen voor het Europees Parlement bekend zijn. Maar wie daarvoor opblijft, is echt een hopeloos geval.

Ad Burger