Mystery Burger: De kosten van een herinnering

‘Hoe houden we als gemeente grip op de uitgaven van de gemeenschappelijke regelingen?’ verzucht Mari Ailo (D66). De totale kosten die de gemeente Oldenzaal aan vijf samenwerkingsverbanden maakt, is zo maar 88 duizend euro opgelopen. En gaandeweg deze vergadering zal de Oldenzaalse raad nog merken dat hun grip op de bedragen niet eens het grootste probleem is.

‘Ons wordt gevraagd een handtekening te zetten, terwijl we te laat geïnformeerd werden om onze wensen en bedenkingen kenbaar te maken,’ zegt D66’er Ailo. De begrotingen zijn mede door de collegeformaties wat later naar de raden gestuurd. Ze vindt dat ze onvoldoende tijd heeft had om veranderingen uit te werken.

Manouska Molema (GroenLinks) er wél een. ‘Wij zijn benieuwd of de directe aanmaningskosten van het Gemeentelijk Belastingkantoor Twente kunnen komen te vervallen,’ vraagt ze. Nu is het zo, dat dit GBT al bij de eerste herinnering incassokosten in rekening brengt, en volgens Molema kan dat klantvriendelijker.

Volgens wethouder Evelien Zinkweg is het niet erg dat de begrotingen er wat later zijn. ‘Dit het moment waarop de u voorstellen kunt doen.’ Maar of de incassowijze kan veranderen, weet Zinkweg niet. ‘Dat is iets wat we met de andere deelnemende gemeenten moeten bespreken,’ legt ze uit. Ze wil het idee wel meenemen voor de eerst volgende bestuursvergadering.

 ‘U kunt nu uw vertegenwoordiger in het algemeen bestuur van het samenwerkingsverband een opdracht meegeven,’ zegt ook burgermeester Theo Schouten nog. ‘We begrijpen het mechanisme wel,’ zegt Ailo. ‘Maar als we het iets eerder krijgen, kun we er meer mee doen,’ herhaalt ze. ‘Je hebt met een heleboel mensen te maken,’ vindt Ailo. ‘U kunt het híer meegeven aan uw vertegenwoordiger in het Algemeen bestuur,’ probeert de burgemeester nog maar. Ailo haalt haar schouders op.

Ook Molema is niet tevreden met het college-antwoord. ‘Het college heeft op 13 september al gezegd het GBT te vragen de consequenties voor ander invorderingsbeleid in kaart te brengen,’ zegt ze met een licht-nerveuze glimlach. ‘Kan de wethouder toezeggen dat ze bij het algemeen bestuur gaat inbrengen dat Oldenzaal de herinneringskosten niet meer wil hebben?’

‘Ik kan het voorleggen,’ belooft wethouder Zinkweg. Ze zal er later op terug komen.

Molema heeft haar vinger meteen bij de interuptieknop. ‘Op wat voor termijn is later?’ vraagt ze inmiddels wat kortademig. De wethouder kijkt wat onzeker om zich heen. ‘De vraag is wanneer dit in het algemeen bestuur aan de orde komt,’ helpt burgmeester Schouten haar. ‘De eerste vergadering staat in oktober gepland,’ zegt ze.

Het wordt stil in de zaal. Dan zou je, wil je de mogelijkheden en kosten goed uitzoeken, ervoor lobbyen bij de andere dertien in het samenwerkingsverband deelnemende gemeenten én de begroting aanpassen, al te laat zijn voor de vólgende begroting. En kan een nieuw invorderingsbeleid uiterlijk in 2020 ingaan. ‘Dat is dan merkwaardig,’ laat burgmeester Schouten zich ontvallen. ‘Dan kunnen we hier wel wat opmerken, maar kan het niet verwerkt worden.’

Opeens lijkt bij Schouten óók het kwartje van Ailo’s punt te vallen. Lange begrotingsprocedures, die ook nog eens niet zijn afgestemd op raadsagenda’s en vergadercycli maken het voor raden onmogelijk hun wensen en bedenkingen tot niets anders te laten leiden dan een ambtelijk ‘we nemen het mee’. Om over de onmogelijkheid om in twee, drie weken een ingrijpende wijzingen te bespreken met alle deelnemende gemeenteraden maar niet te beginnen. De raad Oldenzaal lijkt er in ieder geval tevreden mee te zijn dat ze dat lek eens boven heeft gehaald. De vraag is of dat iets inhoudelijk verandert, of dat deze bestuurlijke lacune straks ook slecht een dure herinnering blijkt.

John Bijl

Meer columns van John Bijl vindt u hier.