Kunduz, here we come

Ze heeft er altijd een slag bij om de arm gehouden. Als het geen vredesmissie wordt zoals zij wil, dan gaat het niet door.

Maar de weg naar Kunduz is altijd een hoogst gevaarlijke en nooit een vredelievende geweest. Zojuist nog werd de politiechef van Kunduz doodgeschoten. In de laatste maand alleen al lieten te Kunduz en omgeving vijftig personen het leven. Volgens de vermoorde politiechef doen de Nederlanders er verstandig aan om rekening te houden met doden onder de door hen uitgestuurde politietrainers. Hij overleed zelf nadat een zelfmoordterrorist zijn bomvest in werking gesteld had. Behalve de politiechef kwamen er nog twee agenten om.

Er is weinig fantasie voor nodig om te bedenken wie verantwoordelijk is voor deze en al dergelijke aanslagen. De Taliban natuurlijk, die nu eenmaal op bomvesten verzot zijn.

Nog niet zo lang geleden beschreef de Volkskrant uitvoerig hoe vreemd de vredeswereld van Jolande Sap eruit ziet. De voortreffelijke correspondent in Kunduz verhaalde toen dat het onzin is om te denken dat de aankomende agenten zich gewillig door de Taliban gaan laten afslachten. Integendeel. Voor hen zal het een kwestie van lijfsbehoud worden om zich, als het moet gewapenderhand, tegen hun gelovige broeders en zusters teweer te stellen.

Sinds die onheilstijding is het onmogelijk geworden om met Sap-ogen naar de aankomende missie te kijken. Natuurlijk gaan er straks in Kunduz doden vallen, ook onder de Nederlandse opleiders. En natuurlijk is het niet meer dan een wensdroom om een missie, waarbij levens op het spel staan, vredestichtend te noemen.

Intussen stijgt het aantal doden in en rond Kunduz met de dag. In het district Emam Saheb kwamen dertig mensen om na een andere zelfmoordaanslag. Bij een zelfde soort actie werd de districtsgouverneur naar de andere wereld geholpen.

Blijft de waanzin dat de agenten die Nederland in Kunduz gaat opleiden niet actief mogen vechten tegen de terroristen. Zelf zien die aankomende agenten daar niets in. Zij weten maar al te goed dat ze moeten vechten om te overleven. De gedachte dat de aanstaande agenten, mensen die het schrijven evenmin beheersen als het rekenen, straks gezellig met de Talban onder één hoedje gaan spelen lijkt waarschijnlijker dan de hoop te stellen op hun intens vredige karakter. De meest waarschijnlijke optie is dat ze, zodra de gelegenheid zich voordoet, uit puur lijfsbehoud gaan schieten op al wat beweegt.

Ik geloof niet dat er veel mensen in dit land rondlopen die Jolande Sap en haar gedachten over een vredesmissie van harte kunnen volgen. Ik denk dat het eerder voor de hand ligt om te veronderstellen dat er door hernieuwd Taliban-elan ook onder de uitgestuurde Nederlanders doden gaan vallen. Wellicht dat straks, als de eerste lijkenzakken terugkomen in den Haag, Jolande Sap bereid zal zijn om een andere werkelijkheid dan de hare onder ogen te zien. Jammer alleen dat het dan te laat is.