Koninkrijkjes
'Och, alles wat goed is, komt vanzelf weer terug', zei een oud-politieagent onlangs tegen mij. Hij constateerde met tevredenheid dat het nieuwe-kabinet-dat-er-aan-gaat-komen plannen maakt om een soort nationale politie in te gaan stellen en de huidige korpsen op te heffen. De oud-agent hoopt dat de rijkspolitie weer in ere wordt hersteld.
De toenmalige rijkspolitie en de gemeentepolitie zijn begin jaren negentig gefuseerd tot de huidige regiokorpsen. Dat heeft veel ellende veroorzaakt. Want al die korpsen begonnen hun eigen opsporingsbeleid te ontwikkelen en waren maar zeer beperkt bereid informatie over criminelen onderling uit te wisselen. En het ergste van alles: ook op het gebied van de bedrijfsvoering weigerden ze samen te werken. Zodat ieder korps zijn eigen salarisadministratie kreeg, en zijn eigen informatie- en aangiftesysteem.
Een aangifte die in Den Haag in de computer werd gestopt, was niet automatisch te vinden in de computers van de politie in Haarlem of Amsterdam. Zou een boef die een vergrijp begaat in Den Haag, niet ook in andere delen van Nederland vergrijpen begaan? Natuurlijk wel, maar samenwerken was er niet bij, ieder korps was zijn eigen koninkrijk. Met ook nog eens een eigen pakket aan (secundaire) arbeidsvoorwaarden, waardoor het voor medewerkers aantrekkelijker werd om over te stappen naar het best betalende korps.
Met veel kunst- en vliegwerk is die noodzakelijke samenwerking tussen korpsen in de loop der jaren tot stand gekomen. Bijvoorbeeld door een centrale ICT-organisatie (VTS PN) in te richten die al die systemen van de korpsen aan elkaar knoopt. Uiteraard gebeurt dit door veel extra medewerkers in te huren, in vaste dienst of via detacherings- en consultants bureau's.
De politie klaagt steen en been dat de bezuinigingen die voormalig Minister Ter Horst van BZK wilde doorvoeren, ten koste gaan van het aantal agenten dat op straat kan patrouilleren. Het nieuw-te- vormen-kabinet lijkt gevoelig voor deze noodkreet en gaat geld beschikbaar stellen om méér agenten op straat te laten patrouilleren.
Gelukkig wordt de bedrijfsvoering in die voorstellen gecentraliseerd en het aantal korpsen tot 10 teruggebracht, als ik de berichten uit de media mag geloven. Zodat de niet-samenwerkende-koninkrijkjes verdwijnen en het beschikbare budget minder ingezet hoeft te worden voor personeel dat samenwerking mogelijk moet maken. Dan komt er geld vrij om méér agenten op straat te laten patrouilleren.
Volgens mij hoeft het nieuwe kabinet geen extra geld beschikbaar te stellen voor de politie.
Paul Lensink
Al het geexperimenteer met miljarden belastinggeld en kapitaalvernietiging als gevolg binnen de publieke sector, hebben de de zaken binnen die sectoren voor de burger niet verbeterd en vertrouwen in overheid nog geschaad ook. De praktijkmensen konden de negatieve uitkomsten al voorspellen.
Een variant van ambachtschool zien we ook weer opkomen.
Hoogleraar bestuurskunde Tops in Tilburg is, zegt hij in een interview in Intermediar, van mening veranderd. Hij is autoriteit op het gebied van lokaal bestuur en politie. Voorheen meende hij dat een complexe netwerksamenleving een complex lokaal bestuur vereiste.
Projectje hier, projectje daar. Indirect bijsturen. Door zijn studies (waar was het gezonde verstand al die tijd?) is hij van mening veranderd. De overheid moet weer actief en zichtbaar ingrijpen, is nu de stelling van de hoogleraar.
In december verschijnt een eindrapport van de Nationale Denktank 2010 over hoe overheid vertrouwen van burgers moet terugwinnen. Contouren zijn bij de onderzoekers al waar te nemen dat politie
wat minder moet pikken. Minder vriend en meer ordehandhaver.
Tja, maar onderwijzer, politie, of zorgverlener, van belang is m.i., dat werving en selectie ook gericht is op goede kwaliteit en redelijke beloning. Met cultuur van zelfreinigend vermogen binnen de sectoren en werknemers hun mond open kunnen doen en collega's ze niet laten bungelen in hun eentje..
Meer vertrouwen moet tijdrovende verantwoordingscultuur verminderen en het eigenlijke werk veel meer tijd bieden met meer bewegingsruimte.
Politiek en burger moet kunnen accepteren dat waar gehakt wordt ook spaanders vallen.
Als er wat mis gaat moet dat ook adequaat bij de kop gepakt worden en individu niet nog eens slachtoffer worden van een gesloten, zelfbeschermend ongezond systeem. Of de samenleving daardoor met onnodige kosten wordt opgezadeld. Dat men serieus en voortvarend de hiaten in systeem aanpakt.
Burgerschap in alle lagen! Daar is het om te beginnen te vaak mee mis gegaan.