Intimidatie

De vrouw, een journaliste, stapt weer in haar eigen auto en ziet op de envelop het stempel waar ze al bang voor was: Staatsgeheim. ‘Dat is nou jammer’, zegt ze en na wat hartgrondige vloeken rijdt ze linea recta naar het politiebureau waar ze de envelop, ongelezen uiteraard, inlevert. Inclusief het kenteken van de mysterieuze Mercedes. Ik zou niet willen leven in een land waar de journalistiek zo opereert, maar het is precies zoals minister Guusje ter Horst van Binnenlandse Zaken het blijkbaar graag ziet.

Het kleine legertje volhardende journalisten dat al tijden probeert documenten over de besluitvorming rond Irak boven tafel te krijgen kan wel stoppen als we de redenering van de minister serieus zouden nemen. De speurders naar de rol van de staat bij de Catshuisbrand idem: informatie die politici en ambtenaren zou kunnen schaden krijgt het stempel geheim en de journalist die er toch naar speurt mag een huiszoeking of erger verwachten.

Staan journalisten dan boven de wet? Zeker niet. Een staat moet zaken in het belang van persoonlijke en algemene veiligheid tot staatsgeheim kunnen verklaren. Gegevens over de beveiliging van personen of objecten als een kerncentrale bijvoorbeeld. Maar waarom moet onderzoek van een veiligheidsdienst naar het eigen functioneren daar ook onder kunnen vallen? Of de wijze waarop de regering is gekomen tot het besluit de inval in Irak te ondersteunen? Welk gevaar dreigt hier, anders dan mogelijk gezichtsverlies en carrièreschade voor bepaalde personen?

Er is waarborg genoeg om te voorkomen dat journalisten, die écht staatsgeheime informatie in handen krijgen, daar misbruik van maken. Wie in de strijd om oplage en aandacht bijvoorbeeld de details over de beveiliging van Geert Wilders in de krant zet pleegt een terroristische daad en is daarmee gewoon strafbaar, los van het schenden van het geheim. Veel meer te vrezen hebben we van een overheid die met een stempel het eigen falen kan verhullen en journalisten intimideert.

Sandra Olsthoorn