Halal-vuurwerk

“We hebben het weer overleefd.” Met deze zin opende ik vorig jaar mijn column met de titel Vuurwerkterreur. Mijn verbazing over het fenomeen vuurwerk is niet alleen het vuurwerk zelf, maar meer nog de hypocriete houding van de “Haagse” politiek. 

Gewoonlijk staan Kamerleden bij elk flutincident zich te verdringen om een kamervraag te stellen, de verantwoordelijke minister of staatsecretaris ter verantwoording te roepen danwel op een andere manier aandacht te vragen voor dit incident. Bij het vuurwerkdebat blijft het echter oorverdovend stil. Ondanks de smeekbede van oogartsen, plastische chirurgen, politie, brandweer en burgemeesters. Zij roepen bijna wanhopig: stop deze waanzin!

De Haagse stilte kan te maken hebben met het tijdstip. Het hoogtepunt van het vuurwerk doet zich voor tijdens het kerstreces. En als de Kamer terug is van reces is het onderwerp al weer oud nieuws. Verder is het probleem te algemeen. Er is niet een duidelijk aanwijsbare groep daders of slachtoffers. Daarom zijn incidenten zoals in Haren (Facebookrellen) veel interessanter. Ook voor de media. Een afgebakend gebied met tevens direct aanwijsbare autoriteiten die ter verantwoording kunnen worden geroepen. Het vuurwerkprobleem heeft daarnaast ook geen maatschappelijke of multiculturele dimensie. Het is niet arm versus rijk of allochtoon versus autochtoon.

De zwartepietendiscussie in Nederland laat zien dat een onderwerp met een multicultureel karakter ineens uitgroeit tot een nationaal debat. Laten we wel wezen, het zwartepietenvraagstuk is natuurlijk een totaal non-probleem. Zijn er wel eens doden gevallen tijdens intochten van Sinterklaas? Zijn er wel eens mensen blind geworden; hebben kinderen wel eens gehoorbeschadiging opgelopen; zijn er door de Zwarte Pieten wel eens vingers afgerukt? Worden er vuurpijlen naar de Pieten gegooid? Niets van dit al. Het is voornamelijk een Amsterdams probleem waarbij een aantal mensen zich ergert aan de zwarte verf die op de gezichten van de Pieten wordt geschilderd. Als ik de aanstichters van het debat in de media zie, heb ik meer de indruk dat het motief hun ijdelheid is, dan dat men zich daadwerkelijk gediscrimineerd of vernederd voelt. Het effect is in ieder geval dat veel Kamerleden of bewindslieden ons op het hart drukken dat we veel begrip moeten hebben voor mensen die zich gekwetst voelen door de kleur van Zwarte Piet. Dus wel begrip voor de Quincy Gario’s van deze wereld, maar niet voor wanhopige oogartsen.

Omdat de verhoudingen in Nederland nu eenmaal zo liggen, doen de tegenstanders van vuurwerk er goed aan ook iets maatschappelijks of multicultureels te verzinnen om meer aandacht te krijgen voor hun zaak. Zo kunnen Arno Bonte c.s. het idee lanceren om in de pakketten van de voedselbanken ook vuurwerk te stoppen. Liefst vuurwerk dat over de datum is. Want het zou toch sneu zijn als de minima geen vuurwerk zouden kunnen afsteken. Ik vermoed dat dit wel een kamervraagje oplevert van een zeer bezorgd SP- of PvdA- kamerlid.
 

Een ander idee is om Halal-vuurwerk te bedenken. Levert geheid een Twitterbericht of een Kamervraag van de PVV op. Wellicht ook een plaats aan de tafel bij DWDD of Pauw en Witteman. Concreet kan ik me bij Halal-vuurwerk weinig voorstellen, maar dat is ook niet relevant. Gewoon speciaal vuurwerk voor moslims dat is goedgekeurd door een comité van imams. Of zoiets. Er kan natuurlijk ook een commissie in het leven worden geroepen die de criteria gaat vaststellen voor dit Halal-vuurwerk. Nu alleen nog een voorzitter zoeken voor deze commissie.

Rik Bolhuis
Meer columns van Rik Bolhuis leest u hier.