In de modder

De nieuwe PvdA-burgemeester heet Eberhard van der Laan. Persoonlijk ben ik heel blij met Eberhard. Op 14 oktober 2009 gaf hij een interview aan het weekblad VN, waarin Van der Laan kritiek uitte op het cynisme van de Nederlandse opinieleaders.

Hij zei toen: ‘Een vorm van - wij kijken alleen maar toe, vraag ons niet zelf met de poten in de modder te staan. Iedereen die wel verantwoordelijkheid op zich neemt, wordt genadeloos afgebrand. Ik noem dat het Max Pam-effect. Tegen dat deel van de toeschouwers wil ik zeggen: doe eens méé in plaats van iedereen af te zeiken.’

Zo, nou hoort u het ook eens van een ander. En past u maar op, want de volgende keer wordt ook u genadeloos door mij afgebrand! De kop boven dat VN-interview was eveneens een citaat van Van der Laan: ‘PvdA moet af van baantjesjagers.’ Maar toen was hij nog minister.

Hij moest nog demissionair worden en hij moest nog verklaren dat hij in een volgende kabinet graag terug wilde komen om zijn werk af te maken. En Job Cohen was nog niet vertrokken, zodat Eberhard het baantje van burgemeester nog niet op het oog kon hebben. Ach ja, zulk soort cynisme zou ik het Eberhard van der Laan-effect willen noemen.

Nu is niemand te oud om te leren en zelfs ik zie mij af en toe genoodzaakt aan zelfkritiek te doen. Misschien heeft Van der Laan gelijk en moet ik inderdaad in de modder gaan staan. Gewoon meedoen, in plaats van iedereen af te zeiken. Dat afzeiken, daar heeft niemand wat aan. Dus laarzen aan en de handen uit de mouwen!

Daarom besloot ik buurtwerk te gaan doen in een Amsterdamse Vogelaarwijk. Elke dag naar het Centraal Station en dan nog twee haltes met de metro. Uitstappen en op huisbezoek in de wijk. Het zou zwaar worden, maar dat had ik er voor over. Eindelijk maatschappelijk bezig te zijn, hoe zeer had ik daar niet naar verlangd. Ik had mij al ingeschreven en mij voorgesteld. Mijn cynische hoofd en ik hoefden alleen nog maar mee te doen.

Maar wat blijkt? De betreffende metrotunnel wordt deze zomer 5 weken lang ‘voor niets’ gesloten, meldt Het Parool. Zomaar, zonder dat er iets gebeurt. De brandveiligheid moest worden verbeterd, maar door verkeerde afspraken met de aannemers gaat het niet door en blijft de tunnel leeg.

Dat heb ik weer. Wil ik eindelijk eens meedoen en in de modder staan, wordt mijn engagement gefnuikt door ‘weer een blunder van de gemeentelijke dienst’. Laten wij dat het Amsterdam Effect noemen.