Advertentie

‘Ze moeten mij niet zielig gaan vinden’

Burgemeester Witteman (56) berichtte de inwoners van Stichtse Vecht (63.000 inwoners in twaalf dorpen) begin mei dat hij longkanker heeft en dat genezing niet meer mogelijk is. Twee weken later kwam hij op Facebook met een nieuw ongeluksbericht: uit verder onderzoek was gebleken dat de kanker is uitgezaaid over zijn lichaam. Witteman: ‘Ik schijn nog acht tot twaalf maanden te leven.’

09 juni 2017

Burgemeester Witteman (56) berichtte de inwoners van Stichtse Vecht (63.000 inwoners in twaalf dorpen) begin mei dat hij longkanker heeft en dat genezing niet meer mogelijk is. Twee weken later kwam hij op Facebook met een nieuw ongeluksbericht: uit verder onderzoek was gebleken dat de kanker is uitgezaaid over zijn lichaam. Witteman: ‘Ik schijn nog acht tot twaalf maanden te leven.’

Benaderbare bestuurder

Witteman had even moeten nadenken over het voorstel om in Maarssen te komen praten over ‘de zieke burgemeester’, maar uiteindelijk leek het hem een goed idee. ‘Als je beweert dat je een benaderbare bestuurder bent, dan moet je dat ook zijn, zelfs, of misschien wel juist, als je op je kwetsbaarst bent’, zegt hij.

Grote invloed

‘De kanker heeft grote invloed op mijn functioneren. Ik heb pijn aan mijn borst en heupen, ik loop langzamer en ik ben snel moe. Je hebt burgemeesters die dat zo lang mogelijk verborgen houden. Mensen gaan dan van alles vermoeden en behandelen je vervolgens anders, zonder dat je dat zelf in de gaten hebt.’

Drempel verlagen
Marc Witteman stopte niets weg, maar viel met zijn jobstijding met de deur in huis. ‘Dat deed ik ook om de drempel te verlagen. Als mensen het niet eng meer vinden om bij je naar binnen te stappen, dan vertellen ze misschien eerder dat je je werk niet goed doet’, zegt hij. En dat is belangrijk, want Witteman koestert het burgemeesterschap. ‘Het werk dat ik doe is mooi en het helpt mij om de ziekte te verwerken.’

Dubbel belang

Er is volgens hem een dubbel belang. ‘Ik heb contact gehad met drie collega’s die in hetzelfde schuitje zitten. Tot nu toe zeggen ze allemaal: ik ga door met mijn werk. Voorop staat dat ze in het belang van de samenleving goed werk willen afleveren, maar ze hebben óók het idee dat het snel afgelopen is als ze stoppen. Dat heb ik ook. Maar dat werkt alleen als mensen eerlijk tegen je blijven.’

Misbruik
Witteman: ‘Ik heb niet meer de kracht om enorme stukken te lezen, heb ik tegen de ambtenaren gezegd. Als het ooit belangrijk was om beknopt te adviseren, dan is het nú. Ik maak een beetje misbruik van mijn ziekte. Met korte stukken en compacte adviezen kan ik veel meer doen dan ik voorheen met lange adviezen deed.’

Geen verstoppertje
De medewerkers ‘vernieuwen’ zich, denkt burgemeester Witteman, omdat hij ook voor hen geen verstoppertje speelt. ‘Ik heb de gemeenteambtenaren in de kantine eerlijk mijn verhaal verteld. Ik heb gezegd: “Ik wil niet dat jullie beslissingen voor mij gaan nemen, maar, als je wat voor mij wilt doen, geef scherpe adviezen.” En misschien dat de wethouders ook wel een beetje blij zijn dat ik zeg: “Alles wat jullie kunnen, moet je zelf doen.”’

Lees het hele verhaal deze week in Binnenlands Bestuur nr 11 (inlog)

Reacties: 4

U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.

Tjeerd van der Wal / Algemeen directeur provincie Flevoland
Beste Marc,

Een mooi interview. In volle openheid onderwerpen bespreekbaar maken. Zo ken ik jou.

Chapeau.



Groet Tjeerd
Sandra van Vianen / Interim Adviseur Kabinet s
Diep respect voor de manier waarop jij openheid geeft over je ziekte in combi met je werk. Veel kracht gewenst! Groeten Sandra
Peter van Dijk / maatschappelijk werker
Veel respect voor deze burgermeester en alle sterkte voor hem en zijn dierbaren toegewenst.



Het is opmerkelijk, dat zo lang als mogelijk doorgaan met werken, met dit perspectief, kennelijk toch van belang is voor hem. Dat houdt ook in, dat deze burgermeester zijn taak graag uitvoert en blijkbaar een prettige werkomgeving heeft,



Als iemand met dit proces van ziekte te maken heeft en je op dit punt bent beland, dat er in de persoonlijke sfeer al veel diepe emoties al achter je liggen. Wat gedaan moet worden gedaan is en wat gezegd moet worden, denk ik, ook gezegd is.



Als je het werk graag doet, dan kan dat laatste stukje meer kwaliteit bieden. Wat is het alternatief? Een droomreis alsnog met een beperkte energie in een vreemde omgeving en vreemde artsen als er wat gebeurt, is ook niet aanlokkelijk.



De logische wens om veel leeswerk terug te schroeven naar de kern en dan zo de verschillende opties m.b.t. een besluit op een rijtje te zetten is onverwachts wellicht een aangrijppunt dat dit binnen de overheid meer toegepast wordt en dan vooral op websites, zodat burgers de zaken ook beter kunnen volgen. Dit vergt wel heel veel deskundige objectiviteit van de ambtenaren die de teksten moeten indikken..



We leven in een A-4tje cultuur. Het gevaar daarbij is oppervlakkigheid en vluchtigheid. Het moet kort (tijd is geld), maar met name in de Gezondheidszorg zie je het nadelige gevolg ervan. In de Zorg zijn er geen deskundige en objectieve ambtenaren die de essentie noteren en de opties ter overleg en besluit aanbieden en vooral ook dit ook blijven opvolgen en up dates maken. Dat laatste is een groot probleem.



Het is bijzonder dat er mensen zijn zoals deze burgermeester, die een van de meest bange schrikbeelden voor mensen, terugbrengt tot een realiteit op deze grootse wijze en waar we als mensheid mee moeten dealen, sinds we bestaan en zolang als we bestaan.



Ik hoorde de bekende Zuidas dominee zeggen, dat we als mensheid nooit in het beloofde land zullen aankomen, maar ergens vanaf Egypteland (betekent systeem land, slavenland) zullen bewegen. Hoe meer dat af ligt van Egypte land, hoe gezegender we zijn. Het vergt moed om de gezegende plekken tussen Egypteland en het beloofde land dan vroegtijdig los te kunnen laten. Dan ben je een Levenskunstenaar in een diepere betekenis van dat begrip, in ons door consumentisme en oppervlakkigheden gedreven samenleving. Wellicht omdat we die Levenskunst veel teveel zijn kwijtgeraakt en het gouden kalf de overhand kreeg in allerlei vormen (om even nog in het Bijbels verhaal te blijven van de uittocht uit Egypte).

Tom Boon / vice-voorzitter Seniorenraad Stichtse Vecht
Het is opvallend dat de burgemeesters Eberhard van der Laan en Marc Witteman op eenzelfde manier met eenzelfde intentie hun aflopende gezondheidssituatie zo publiekelijk delen. Daar is moed voor nodig en het verdient respect. Het toont ook hun betrokkenheid bij en invulling van hun maatschappelijke functie. Beiden zijn bij hun inwoners populair, met name door hun transparantie en warme betrokkenheid. En dat past bij een participatiemaatschappij die de komende jaren gestalte moet gaan krijgen. Een voorbeeld voor velen, voor zowel ambtenaren als inwoners.
Advertentie