Wilma en het Konijn

Bij elkaar houden van kinderen in plaats van ‘bijzondere’ kinderen exporteren uit de klas, weg naar speciaal onderwijs of zorginstelling. En zonodig steun en zorg importeren op de scholen  - ook voor leerkrachten. Dat heet nu ‘passend onderwijs’ en iedereen roept nu dat dat moet. De wethouder had een goed verhaal, heeft een ‘Bende van Bart’ opgericht en zit in een VNG-denktank Jeugdzorg.

Ik moest bij zijn verhaal voor het eerst in 50 jaar denken aan Wilma. En aan het konijn. We zaten op de kleuterschool (nu groep 1 en 2). En we vochten in de pauze altijd om Wilma of het konijn. Wilma, om die rond te crossen in haar rolstoel, het konijn om eten te geven en stro te vernieuwen. Wij voelden ons superverantwoordelijk.

Achteraf besefte ik dat Wilma anders was dan wij. Ze was geboren met een open ruggetje (zei mijn moeder later). In de klas sleepte ze zich vrolijk voort op haar handen en deed gewoon met alles mee. En in de pauze dus in haar rolstoel met ons er omheen.

Iets soortgelijks had ik in de 1e klas van de grote school (nu groep 3). Wij hadden juffrouw Sjandansing. Ze was de mooiste, liefste juf die we hadden. Mijn broer was helemaal verliefd en wist zich, toen ie 55 jaar was en dood ging aan een enge ziekte (A.L.S.), te herinneren dat ze rondzwierde in een prachtige rok met vogeltjesmotief. Achteraf besefte ik dat juffrouw Sjandansing anders was: ze was echt diepzwart, met lang blauwzwart haar. Ze kwam waarschijnlijk uit Suriname en was dan van Hindoestaanse afkomst.

In het zeer witte Nieuwer Amstel (nu Amstelveen) was ze waarschijnlijk een opvallende verschijning. Niet voor ons. Ze was gewoon de mooiste en liefste juf, leek op een prinses. Ze was streng. Ik leerde zeer correct schrijven van haar. En met twee woorden spreken. Wethouder Bart heeft gelijk. Als je opgroeit met ‘anderen’, weet je dat niet, aanvaard je dat gewoon.