Werken tot je erbij neervalt

De pensioenleeftijd kan, wat minister Donner van Sociale Zaken betreft, worden opgetrokken naar zeventig jaar. Op termijn weliswaar en voor degenen die vlak tegen de aow-grens aan zitten verandert er niets, maar de jongeren van nu kunnen alvast rekening houden met een lang arbeidzaam leven.

Dat langer doorwerken is nodig omdat door demografische ontwikkelingen straks te weinig mensen de kost zouden verdienen om ons sociale stelsel overeind te houden. Ik zeg niet dat het niet kan.

Laatst heb ik met mijn vader – de goede man is 72 – mijn huis verbouwd. Slopen, metselen, timmeren: hij heeft het allemaal gedaan. Hij maakte zich op zijn oude dag zelfs nog nieuwe vaardigheden en technieken eigen, geleerd van een jonge zzp’er. Mijn vader is, gelukkig, gezond.

Laat ik voorop stellen dat ik zijn jongere broers en zussen zonder uitzondering schatten van mensen vindt. Fysiek zijn ze echter niet meer in staat ook maar een tiende mijn vaders productie te leveren. En dat terwijl ze jaren dezelfde soort arbeid hebben verricht. Misschien kunnen ze nu niet meer, juist omdat ze zo lang dat zware werk hebben gedaan. Nogmaals, ik drink er graag een kop koffie mee, maar niet op de werkvloer.

Donners voorstelling van zaken is om twee redenen een versimpeling van de werkelijkheid: veel ouderen kunnen geen baan meer aan en de meeste werkgevers zitten niet te wachten op 65-plussers in vaste dienst. Zo ze al een ouderenbeleid voeren, is het een ontmoedigingsbeleid.

Als er al meer mensen aan de bak moeten, dient eerst te worden ingezet op het aan het werk houden of krijgen van de categorie tussen 55 en 65. Het geld en de tijd die daarmee wordt gewonnen, kan de minister benutten om een plan te bedenken dat minder Middeleeuws is dan werken tot je erbij neervalt.

Hans Bekkers