(Voedsel)bankencrisis
Waarom niet de gaarkeuken in ere herstellen, waar mensen kunnen eten op kosten van de gemeente. De gemeenteraad hoeft zich dan alleen nog maar te buigen over het menu.
Wat in 2009 begon als een bankencrisis - financiële crisis, krijgt nu trekjes van een voedselcrisis. Niet dat er in Europa ineens voedseltekorten zijn als gevolg van hevige regenval of langdurige droogte. Nee, de oorzaak is een keiharde staatsschuld in eigen huis.
Menig Europees land bezuinigt ingrijpend om niet failliet te gaan en de schulden te kunnen betalen. En dan treedt meteen de Wet van de zwakste Schouders in werking: ‘Als een land bezuinigt, betaalt de burger’. De Grieken, Italianen, Portugezen en Spanjaarden ondervinden het aan den lijve: geen werk, geen loon, geen eten!
De tv brengt verhalen van de gewone man en vrouw van de straat in onze huiskamer. Het commentaar ‘Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten’, klinkt stoer. Maar het ziet er toch anders uit als je in het gezicht kijkt van jongeren zonder toekomst of ouderen zonder pensioen. Het leedvermaak over de ‘zeurolanden’ is al enige tijd verstomd, en in plaats daarvan neemt bezorgdheid toe. Terecht, en uiteraard helpt het dat ook wij problemen hebben.
Oplopende werkloosheid en minder besteedbaar inkomen leiden ook in onze polder tot pijnlijke situaties. Je kan geen regionale krant meer openslaan of je leest wel een verhaal van mensen die niet meer rond kunnen komen. Gezinnen die een beroep moeten doen op de gemeentelijke schuldhulpverlening, of aanschuiven bij de voedselbank.
En zelfs die voedselbanken luiden de noodklok. Zo krijgt de voedselbank in Rotterdam steeds meer klanten, en steeds minder voedsel. Men moet werken met wachtlijsten, en/of de pakketten kleiner maken, strenger controleren. De soeprondes van het Leger des Heils voorzien in een toenemende behoefte, zo getuigden twee heilsoldates bij de talkshow Knevel/Van de Brink.
De onrust neemt toe en in gemeenteraden bespreekt men voorstellen om de armoede te bestrijden. Grote vraag is natuurlijk: hoe dan?
Extra voedseltoeslag via de bijzondere bijstand? De voedselbank subsidiëren? De kerkfondsen vullen? Voedselpakketten op de bon? Gratis warme maaltijden in de maatschappelijke opvang, het buurthuis of het wijkrestaurant van het verzorgingshuis?
Waarom niet de gaarkeuken in ere herstellen, waar mensen kunnen eten op kosten van de gemeente. De gemeenteraad hoeft zich dan alleen nog maar te buigen over het menu. Wel of geen vlees, rijst of aardappelpuree, ijs of yoghurt toe? En de bekostiging van die aanpak? Gewoon de bijstand aanpassen/verlagen, want je hoeft niet langer zelf je eten te kopen. Kijk dit zijn nog eens crisisoplossingen!
En het gaat verder. Want een fusie van de voedselbank met de sociale dienst is een kwestie van tijd. Immers, samen eten, blijft leuker dan een onpersoonlijk e-consult.
Zelfs al bijt je op een houtje.
Hans Spigt
Meer columns van Hans Spigt leest u hier.
Men kan nog een stapje verder gaan: samen wonen is ook goedkoper. Samen kleding aanschaffen nog goedkoper. En alle armen veilig uit zicht in een kamp is niet alleen goedkoper, maar ook plezieriger voor het uitzicht van degenen met werk.
Zo werd er in de gezegende jaren '30 ook gedacht! Sterker nog: Hitler werd ook in Neederland toegejuicht omdat hij de werkloosheid zo goed 'aanpakte'!
Wij menen beschaafd te zijn. Daarbij hoort: het respecteren van ieders leefstijl, voorzover die niet ten koste gaat van anderen. Mensen mogen zelf weten of ze alleen willen eten of niet, alleen willen wonen of niet. Vrijwel alle baanlozen gaan graag weer aan het werk. Maar: hun werk is weg'gerationaliseerd'. Dankzij de financiele strapatsen van enkele bobo's (in bedrijfsleven en politiek). Die bobo's leven niet van de voedselbank, maar krijgen, zoals Rijkman Groenink, een bonus van ettelijke miljoenen mee om zich te herbezinnen op een landgoed.
Daar ligt de bezuinigingsopgave: geen enkele Neederlander doet zulk verantwoordelijk werk dat hij/zij meer dan, zeg, 150.000 euro per jaar waard is.
Aftoppen salaris in publieke en private sector levert veel op (banken, havenautoriteiten, woningstichtingen). Terwijl bewezen is dat er boven een bepaalde inkomensgrens toch geen extra geluk meer te verdienen valt.
Voedselbankklanten zouden vrijwel allemaal weer zelf in hun inkomen en uitgaven willen kunnen voorzien. Gun ze dat!