Vergrootglas

Kansenongelijkheid in het onderwijs groeit nu grote groepen kinderen geen ondersteuning bij thuisonderwijs krijgen omdat hun ouders zich in vitale, maar onderbetaalde banen, een slag in de rondte werken. En het wordt pijnlijk duidelijk dat de Commissie Borstlap in zijn analyse de vinger precies op de zere plek legde. Flexwerkers, uitzendkrachten en mensen met nulurencontracten verliezen massaal hun banen. De crisis legt genadeloos bloot wat er in onze samenleving al scheef zat vóór corona.

Het vraagt van ons in het sociaal domein dat we opstaan en de schouders er samen onder zetten. Deze crisis laat namelijk óók zien dat we dat heel goed kunnen. De Tozo-regeling voor getroffen zzp’ers is binnen twee weken uit de grond gestampt. Gemeenten jagen er dagelijks indrukwekkende aantallen Tozo-aanvragen doorheen. Er worden creatieve digitale oplossingen bedacht om toch met kwetsbare inwoners in contact te zijn. Er is flexibiliteit rond regelgeving en er wordt gestuurd vanuit de uitvoering. Het Rijk neemt regie waar het nodig is en spreekt daarbij vertrouwen uit: de Tozo-regeling is voor iedereen die hem nodig heeft. Intensieve handhaving laten we nu achterwege. We doen eerst wat nodig is.

Tegelijkertijd komt er door de crisis een ongekende energie uit de samenleving vrij. Maatschappelijke vraagstukken zijn ineens van ons allemaal. We voelen met elkaar de pijn. En die pijn vraagt lang niet altijd om een formele oplossing, maar vaak om burgerkracht. De burgerinitiatieven schieten dan ook als paddenstoelen uit de grond. Eenzaamheid is al jaren een taai maatschappelijk vraagstuk en ineens komen grote groepen mensen in actie voor wie alleen is tijdens de ‘intelligente lockdown’. De coronacrisis laat álles zien: wat er niet goed zat in onze samenleving, maar ook waar we sterk in zijn. Het zou me wat waard zijn als we dat laatste ook na deze crisis vast kunnen houden.

Erik Dannenberg
Lees hier alle columns van Erik Dannenberg