Van gelijkheidsbeginsel naar maatwerkbeginsel

Maar jaagt bij de een het eten van tomaten de suikerspiegel omhoog, dat doet bij de ander juist weinig of het omgekeerde.  De een krijgt een hogere suikerspiegel van sushi, de ander van een ijsje. Daar ga je, met die diëten voor gemiddelde mensen. Pas als je rekening houdt met vele factoren kun je het effect van voedsel op iemands suikerspiegel voorspellen, zo is nu vastgesteld. Maatwerk dus.
 

Factoren als darmflora, eetgedrag, sport, slaap, stoelgang, cholesterol en gewicht. En ik voeg toe: misschien ook wel een al dan niet gelukkig huwelijk, een baan, vrienden, noem maar op! De voedingswetenschap vraagt zich dus steeds meer af wat goed is per individu. Het blijkt dat je het systeem rondom een mens erbij moet betrekken. Gepersonaliseerd voedingsadvies is de toekomst. En op termijn niet duurder dan het gemiddelden-gemodder van nu. Als maatwerk inderdaad het goeie effect geeft, daalt niet alleen de suikerspiegel maar ook de kosten voor diabetes en obesitas.

In het sociaal domein hebben we het veel over ‘maatwerk’. De toelichtingen op wetten als de WMO, de WLZ, de Jeugdwet en de Participatiewet staan bol van ‘maatwerk.’ Inderdaad, hard nodig in de zorg. Men denkt dat het ‘duur’ is, net zoals bij maatpakken versus confectie. Niet dus, als je op langere termijn kijkt. Factoren als gezin, armoede, familierelaties, pesten op school, dagbesteding, beweging, eenzaamheid, aandacht, aanraking (knuffels), opleidingsniveau, buurt, verstandelijke beperking, mishandeling, noem maar op. Hoort er allemaal bij om maatwerk te kunnen leveren.

Maar oei, voor gemeentelijke beslissers is maatwerk vloeken in de pas-op-voor-precedentwerking & willekeur-kerk. Daarvoor is men als de dood. Eindeloos gesteggel over bevoegheden, grenzen, wie betaalt wat, wie neemt verantwoordelijkheid. En vergeet het gelijkheidsbeginsel niet, dat steevast de discussie doodt, niet beseffend (?) dat dat beginsel óók inhoudt: ongelijke gevallen moeten ongelijk behandeld worden. Een soortement van ‘maatwerkbeginsel’ dus. De gemeente heeft dus beslissers nodig die zelf kunnen nadenken en die willekeur en precedentwerking kunnen onderscheiden van wijs&gezond verstand. Dit gesteggel verduistert wel de goeie bedoelingen van wetgever en gemeenten. Maarre, de kost gaat voor de baat uit, echt!

Mechtild Rietveld

Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.