'Te weinig dwang en drang om te werken'
Minister Kamp en staatssecretaris de Krom vinden dat uitkeringsgerechtigden meer dwang en drang moeten voelen om een baan te accepteren.
De helft van de mensen met een bijstandsuitkering ervaart nu door het contact met de gemeente 'dwang en drang' om aan het werk te gaan. 'Dat ze de plicht hebben om te solliciteren en daarbij iedere vorm van werk dienen aan te pakken, ervaart slechts een klein deel van de bijstandsontvangers. Dit is onaanvaardbaar.' Dat vinden minister Henk Kamp en staatssecretaris Paul de Krom (Sociale Zaken).
Aanscherping regels
De twee VVD-bewindsmannen schrijven dit in een brief aan de Tweede Kamer. Kamp en De Krom werken al een tijd aan aanscherping van regels, zodat werklozen meer gestimuleerd worden om te gaan werken. Daarbij willen ze gemeenten meer voorschrijven hoe ze mensen uit de bijstand activeren.
Eenduidige aanpak
Volgens Kamp en De Krom zijn er grote verschillen in de wijze waarop gemeenten de bijstand uitvoeren en hebben gemeentelijke medewerkers een grote beoordelingsvrijheid. 'Er zijn medewerkers bij de sociale diensten die de activerende principes van de bijstand goed toepassen, er zijn er ook die dat niet doen. Een eenduidige activerende aanpak is gewenst,' schrijven zij.
Uitkering verliezen
De staatssecretaris komt hiertoe met een wetsvoorstel. Met deze wet in de hand kunnen gemeenten iemand in de bijstand die niet of onvoldoende meewerkt om aan het werk te komen, beter aanspreken volgens De Krom. Dat kan betekenen dat iemand zijn uitkering verliest als hij een baan weigert, niet zijn best doet om deze te behouden of niet bereid is een langere reistijd van en naar het werk te aanvaarden.
Verhuisplicht
Kamp kondigde in november vorig jaar al aan dat iemand in de bijstand die niet wil verhuizen voor een baan, zijn uitkering kan verliezen. Dit kwam hem op kritiek te staan in de Kamer. Ook regeringspartij CDA vroeg zich af of de VVD-bewindsman niet doorschoot en of mensen met een gezin niet in de problemen komen. Kamp zei toen dat dit soort vragen aangeeft hoe vaak allerlei redenen worden bedacht waarom werklozen niet een baan hoeven te accepteren en 'precies de reden is' waarom sommigen in een uitkering blijven zitten.
Volgens mij is de heersende leer nog altijd dat ALLES dat in het kader van een bestuursrechtelijk besluit plaats heeft juridisch dwz bestuursrechtelijk is 'gedekt' door het te nemen of genomen besluit waartegen de rechtsmiddelen bezwaar en beroep openstaan. Een op een persoon betrokken besluit (beschikking) dient daarbij VOORAF gemotiveerd te worden en dus niet ACHTERAF, laat staan onder evidente afdreiging, al dan niet met behulp van daartoe ingehuurde private partijen als re-integratie- en adviesbureau's. De overheid bedient zich al jaren van deze 'rechtsleer' om haar adviseurs te dekken wanneer deze in civielrechtelijke zin aansprakelijk worden gesteld voor schade als gevolg van niet zelden valselijke rapportage en adviezen. Zie in dat kader ook het commentaar Wieringa, Shipshol vs luchtverkeersleiding Schiphol en het feit dat het volgens de Hoge Raad zo de spuigaten uitloopt dat deze aandringt op behoorlijke wetgeving dienaangaand.
Ook het handelen van zo'n re-integratiebedrijf valt dus onder het genomen of te nemen bestuursbesluit en dus onder volledige verantwoordelijkheid van de opdrachtgever/mandaatverlener, dus de gemeente of het UWV. Vooraf dient men schriftelijk direct het bestuursorgaan alsook het in haar opdracht opererende re-integratie- of advies-bureau nadrukkelijk om de onderlinge rechtsbetrekkingen en dus de eigen rechtspositie te vragen. Bijna 100% kans dat antwoord hierop uitblijft. Volgens wetenschappelijk onderzoek gebaseerd op kamerstukken heeft 'Den Haag' dit welbewust onduidelijk willen laten om de burger in de waan te laten dat hij/zij middels ondertekening een overeenkomst zou aangaan en zich daaraan gehouden zou achten, dat zulks in onderlinge samenhang bezien onder het hoofdstuk bedrog /oplichting valt zag men daarbij kennelijk over het hoofd, maar och het hoogste bestuursrechtelijk College, de Centrale Raad van Beroep weet daar uiteraard wel weer een puntje aan te zuigen nietwaar...?
Wat de afgedreigde medewerking aan de eigen diskwalificatie als werknemer in civielrechtelijke zin betreft is de ooit door kinderrechter/raadsheer mr Von Brucken Fock ontwikkelde 'rechtsleer' van 'blijvend meewerken' van ouders aan 'hulpverlening' binnen een Ondertoezichtstelling (OTS) op straffe van ontheffing/ontzetting van het ouderlijk gezag, waarbij de ouders in de praktijk met lede ogen moeten toezien hoe hun kind nog verder door deze hulpverlening met behulp van diverse 'instrumenten' en 'deskundigen' van ze wordt losgeweekt vergelijkbaar, niet zelden totdat pleegouders, niet zelden wensouders, na een jaar zelfstandige rechten claimen (blokkaderecht) waarbij dan ineens wel het door het EVRM beschermde recht op familieleven van stal wordt gehaald.
Los van het feit dat een bestuursorgaan VANTEVOREN een besluit dient te motiveren ipv ACHTERAF waarbij het slachtoffer onder evidente intimidatie 'blijvend meewerken' en soms zelfs ondertekening wordt afgedreigd en aldus in het welbekende en klaarliggende streepjespak wordt genaaid is het zaak om zoveel als mogelijk en vanaf het prille begin om adequate informatie te verzoeken en zo mogelijk het functioneren en handelen van bestuursorgaan en ingeschakelde re-integratiebedrijven op de korrel te nemen en schriftelijk vast te leggen zodat daarover geen misverstanden kunnen worden opgeworpen. Afdreiging wordt weliswaar gedoogd en door de de spek- en bonenrechter (bestuursrechter) afgedekt maar blijft evenwel een strafbaar feit waarvan men altijd aangifte bij justitie kan en mag doen. Het aardige hiervan is dat een andere heersende rechtsleer (ogv Pikmeer-arrest) criminele ambtenaren vrijwaart van vervolging doch de betrokken private partijen niet!
Ook zal het bestuursorgaan en in het verlengde ook de door haar ingehuurde private partijen elk standpunt terdege dienen te motiveren waartegen uiteraard liefst schriftelijk bezwaren kunnen en mogen worden geuit. Bezwaren welke zuiver van bestuursrechtelijke aard zijn vallen mijnsinziens onder jurisdictie van de afdeling rechtspraak van de Raad van State en niet onder de CrvB.
Omdat uiteraard niet iedereen enige juridische notie heeft raad ik aan nooit iets te ondertekenen voordat eerst juridisch advies is ingewonnen. Ondertekenen lijkt temeer overbodig nu het hier een zuiver bestuursrechtelijke aangelegenheid als een te nemen beschikking betreft en geen besluit met uitgebreide procedure waarbij men zijn/haar PERSOONLIJKE ipv OPGEDRONGEN visie KAN en MAG neerleggen en waarvoor dus slechts het bestuursorgaan volledig aansprakelijk is en blijft.
Ik raad een ieder verder aan de strofe 'onder behoud van alle middelen en aanspraken rechtens' en 'onder dwang getekend' op te (doen) nemen als men de druk tot ondertekening van allerlei baarlijke en al dan niet 'onderbouwde' onzin als 'afstand tot de arbeidsmarkt','werkritme' etc niet kan weerstaan zodat men aldus geen afstand doet van de werknemersrechten zoals recht op arbeid en beloning op minimum- en/of CAO-niveau en de daarbij behorende toegang tot de kantonrechter die vooralsnog de bestuursrechtelijke verbale diarree voornoemd naast zich neer dient te leggen. Wellicht dat 'Den Haag' daarom ineens zoveel haast maakt om het het arbeidsrecht te wijzigen want behoorlijke rechtsbescherming tegen ontslag is in de praktijk feitelijk al jaren fictie...