Social Return 2.0: samen uitdagingen aanpakken

Niet simpel
Wie aan social return denkt, denkt aan de verplichting van een bedrijf dat meedoet met een aanbestedingsprocedure om een aantal mensen uit de ‘bakken’ van de sociale dienst aan het werk te helpen. Werkplekken creëren, was het devies. Maar dat bleek niet altijd zo simpel te zijn. Voor veel werkgevers bleek het niet mogelijk om werklozen in dienst te nemen of werd anderszins niet aan de voorwaarden voldaan. Gevolg was dat social return nauwelijks effect had.

Vraaggericht
‘Voor sommige bedrijven bleek het eenvoudigweg niet uit te voeren’, aldus een beleidsmedewerker van de gemeente. ‘Dus de laatste jaren veranderde de manier waarop we ermee omgingen al. We gingen steeds vraaggerichter werken. Bijvoorbeeld door te kijken wat bedrijven nodig hebben. Mensen matchen met bedrijven in plaats van een strak getal of quotum.’ De gemeente stuurt daarom nu meer op samenwerking met bedrijven. Er worden plaatsingen afgesproken in combinatie met opleidingen, stages of Werkleerplaatsen.

Meer dan 100 procent
Dat klinkt wellicht soft, maar de resultaten liegen er niet om. Als social return in de enge zin van het woord wordt toegepast (percentage plaatsingen) is aan het eind van de rit gemiddeld tussen de 10 en 15 procent van het afgesproken aantal plaatsen daadwerkelijk gerealiseerd. Bij social return ‘2.0’ is dat boven de 100 procent. Gemiddeld worden dus meer werk-, opleidings- of stageplaatsen dan van tevoren afgesproken.

Kleinere gemeenten
De vernieuwde leidraad is eigenlijk opgezet voor inkoopspecialisten van de gemeente Amsterdam zelf. Ook de andere steden van de G4 hebben een soortgelijke aanpak. Maar er is veel belangstelling bij anderen. Bij kleinere gemeenten is de kennis over de nieuwe vorm vaak nog relatief onbekend waardoor ze voor de enge benadering kiezen. Amsterdam is daarom samen met de VNG bezig de aanpak voor meerdere gemeenten toegankelijk te maken.