‘Snijden in UWV is rampzalige desinvestering in werkpleinen’

Werkpleinen zijn bedoeld als laagdrempelige inloopcentra voor werkgevers en werkzoekenden. Eenmaal binnen is het de bedoeling dat maar één loket hoeft te worden bezocht. In opdracht van de rijksoverheid waren gemeenten hard bezig om op de werkpleinen de samenwerking met het UWV en andere partijen van de grond te krijgen. Ook uitzendbureaus deden soms mee.

Minister Kamp van Sociale Zaken (VVD) kondigde deze week aan dat het UWV van de honderd vestigingen er nog maar dertig overhoudt en dat werkzoekenden vooral nog digitale hulp krijgen. Uit de brief aan de Tweede Kamer waarin Kamp de bezuinigingen aankondigt: ‘De fysieke beursvloer wordt afgebouwd. Het werkplein is niet langer een plek waar WW-ers kunnen binnenlopen met vragen’.

Wankel

Veel werkpleinen zijn nog jong en wankel. In januari 2009 loste de toenmalige PvdA-staatssecretaris Jetta Klijnsma van Sociale Zaken het startschot in Delft. Alle processen rond het zoeken van werk samenvoegen bleek niet makkelijk. Daarbij moest het UWV eerst ook nog even fuseren met het CWI. Er was veel kritiek, maar ook vooruitgang. Die is te volgen op de site Samenvoordeklant.nl.

Eind 2010 schreef de Inspectie voor Werk en Inkomen (IWI) dat nog maar op weinig plaatsen een volledig geïntegreerde dienstverlening is, waarbij diensten in het kader van de WW (Werkloosheidswet) en bijstand (Wet werk en bijstand) vloeiend in elkaar overlopen. Aan de andere kant, de intake is doorgaans wel geintegreerd volgens het IWI, en ook bij de jongerenloketten gaat de samenwerking tussen de verschillende partijen vaak goed.

Maar hoe nu verder met de werkpleinen?

Jos Pierey, PvdA-wethouder in Deventer: ‘Werkgevers moeten een lokaal aanspreekpunt hebben. Klanten verschieten van kleur, ze komen van de WW in de bijstand. Je moet dan geen nieuwe formulieren hoeven invullen, en andere begeleiders krijgen. Dat lukt alleen als je in elkaars nabijheid blijft. We hopen daarom dat er een UWV-post op ons werkplein blijft. Ik zou zeggen tegen de staatssecretaris: “Kom hier kijken, een prachtig werkplein! Wij zijn hier hartstikke goed mee bezig geweest, en willen meer steun van het Rijk”.’

Henk Brink, VVD-wethouder in Eindhoven: ‘Ik ben bang dat je die schotjes weer krijgt, dat gemeenten weer moeten doorverwijzen. Daar heb ik een hekel aan. Wij waren ver in de samenwerking. Het jongerenloket, het UWV, het uitzendbureau, het waren je buren, en met buren kun je problemen oplossen. Het UWV deed ook de indicatie in het kader van de Wet sociale werkvoorziening (Wsw) en soms kon iemand die in de bijstand dreigde te komen via de Wsw aan het werk. Het vorige kabinet heeft ons een efficiencykorting opgelegd, voor besparingen door samenwerking met het UWV. Ik zou zeggen: “betaal dat terug”.’

René Paas, voorzitter van Divosa, waarin managers van sociale diensten verenigd zijn: ‘Veel mensen legden hun ziel en zaligheid in de werkpleinen. In sommige gemeenten waren omstreden bouwplannen. Wethouders hebben uitgelegd aan de gemeenteraad dat ze verplícht zijn om één gebouw te hebben voor UWV en gemeentelijke diensten. Achterblijvende werkpleinen werden door het Rijk gemaand op te schieten. Het is heel zuur dat dezelfde overheid nu zo hard snijdt. Een rampzalige desinvestering.’

Gerrit van der Meer, voorzitter van de Landelijke Cliëntenraad: ‘Onze kritische geluiden over de werkpleinen waren bedoeld voor verbetering, niet om ze op te heffen. Als het UWV niet meer aanwezig is op de werkpleinen, verdwijnt een belangrijke partner. Ook bij gemeenten wordt fors bezuinigd. Ik vrees daarom dat juist de mensen die met heel veel steun aan het werk kunnen komen, buiten de boot zullen vallen. Persoonlijke begeleiding kan niet via de computer.’

Dominic Schrijer, PvdA-wethouder in Rotterdam: ‘Alleen digitaal helpen werkt niet. Dat is een mooi verhaal omdat de minister wil bezuinigen. Een mens is geen machine. Contact en aansporing zijn nodig. De eerste 4, 6 maanden zijn cruciaal. Wij zetten mensen gelijk in groepen, die werken aan zoekgedrag, presentatie etcetera. Dat werkt als een speer. Gemeenten, Divosa, werkgevers- en werknemersorganisaties boden de staatssecretaris herhaaldelijk aan om te overleggen, zich zelfs te commiteren aan een bezuinigingsbedrag. Nu zie je de minister zonder overleg, hapsnap, allerlei voorstellen naar de Kamer sturen. Het totaalplaatje is helemaal weg, doodzonde. Voor onze vijf werkpleinen gaat dit consequenties hebben. Welke dat zijn weet ik nog niet.’