Slachtoffer-spektakel

Heeft een slachtoffer van een misdrijf rechten? Wat mij betreft wel. Al is het maar in de vorm van een financiële compensatie voor de schade die hij of zij heeft geleden. Laat een straatrover maar een flinke vergoeding betalen voor zijn wangedrag. Naast de vrijheidsstraf of de boete die hij/zij krijgt voor het overtreden van de wetten. 

Heeft het slachtoffer recht op hulp, na een aanranding, diefstal of geweldsdelict? Uiteraard. Misdaden kunnen een grote emotionele impact hebben. Daarom is het goed dat er een bataljon hulpverleners klaar staat om te ondersteunen bij het verwerken van psychische (en eventuele lichamelijke) schade. 

Maar Nederland slaat weer een beetje door. Vorige week stelde de hoogste baas van het OM, procureur generaal Bolhaar, dat slachtoffers van misdrijven meer aandacht dienen te krijgen van de medewerkers van het OM. Tegelijkertijd maakte de Raad voor de Rechtspraak bekend dat slachtoffers van misdrijven een vooraf vastgestelde plaats in de zittingszaal van rechtbanken en gerechtshoven krijgen.

Dit werd bekendgemaakt op de Dag van het Slachtoffer. Al deze goede voornemens werden begeleid door artikelen in de kranten, waarin uiteraard de meeste draconische voorbeelden werden gepresenteerd van slachtoffers die niet goed begrepen waarom ‘hun’ dader zo’n lage straf had gekregen.

Het instellen van een ‘Dag van het Slachtoffer’ impliceert dat zo’n dag nodig is. Wat ik betwijfel. Want er is al veel aandacht voor slachtoffers. Door hulpverleners en daarnaast ook in de eigen omgeving. Want nadat opa, oom, nicht, moeder of tante een misdrijf hebben ondergaan, gaan ze niet naar huis zonder dat daar iets gebeurt. Familie en vrienden tonen betrokkenheid en medeleven en vangen het slachtoffer op, mag je hopen. Anders zou een slachtoffer wel een erg kille familie- of vriendenkring hebben.

Waarom er naast de hiervoor beschreven formele en informele wijze van opvang ook nog een Dag voor het Slachtoffer nodig is, is mij een raadsel. Misschien om eens lekker veel media-aandacht voor de raad voor de rechtspraak en het Openbaar Ministerie te genereren? En waarom moet het slachtoffer een speciale plek in de rechtbank krijgen? Omdat dat een beter plaatje op televisie oplevert? En de rest van Nederland extra makkelijk mee kan smullen van het leed van het slachtoffer? (‘ja dat zal wel het slachtoffer zijn. Hij ziet er zo ongelukkig uit...!’)

Zorg voor slachtoffers is belangrijk en noodzakelijk. Maar waarom daar nu zo’ n mediaspektakel van gemaakt moet worden, is mij een raadsel.

Paul Lensink