Scheiden is als verliefd zijn…
‘Je kunt woede in een situatie van echtscheiding vergelijken met verliefd zijn,’ zei een raadsonderzoeker laatst tegen me. Mijn verbaasde gezicht kon haar niet ontgaan, dus ze legde het onmiddellijk uit. ‘Als iemand verliefd is, ziet diegene de mindere kanten van haar geliefde helemaal niet. Hetzelfde geldt voor woede bij een echtscheiding jegens de partner. Alle positieve eigenschappen zijn onzichtbaar geworden, zelfs als je iemand op de goede kanten van zijn of haar ex-partner wijst. Nuchter nadenken lukt niet meer. Er is een zekere blindheid ontstaan.’
Ik vond het een vreemde maar ook effectieve vergelijking omdat het je dwingt op een andere manier te kijken naar problematische echtscheidingen, waarvan nog steeds kinderen de dupe worden. We zijn met elkaar niet voldoende in staat om dit maatschappelijke probleem aan te pakken. Op dit moment staat het hoog op de politieke agenda, met de aanstelling van André Rouvoet als voorzitter van het platform ‘Vervolg Divorce Challenge’: Scheiden zonder schade. In dit programma worden concrete voorstellen uitgewerkt om conflictscheidingen waarbij kinderen de dupe zijn zoveel mogelijk te voorkomen.
Bij de Raad voor de Kinderbescherming(RvdK) willen we in ieder geval niet blind zijn voor kinderen die ons nodig hebben. Want ook al willen alle betrokkenen – ouders, advocaten, rechtbank, hulpverlening, Raad voor de kinderbescherming - het beste voor het kind, door het huidige systeem blijven we in een wedstrijd verwikkeld waarin we het ‘doorvechten’ onbedoeld in stand houden. De klassieke opzet van een rechtszaak, het zogenaamde toernooimodel, leent zich niet goed voor het voorkomen van een vechtscheiding’, schrijft voorzitter Frits Bakker van de Raad voor de rechtspraak in Rechtspraak magazine van maart 2016. ‘Partijen staan daarin tegenover elkaar’. Als je elkaar het licht in de ogen niet gunt en niet nuchter kunt nadenken, maakt die opzet de kwaadheid alleen maar groter’, aldus Bakker.
Een zeer rake constatering, die partijen dwingt om te reflecteren op de eigen inbreng. Dat geldt ook voor de Raad voor de Kinderbescherming. Sterker dan ooit willen we ons richten op het kind. Daarin maken ook wij een ontwikkeling door. Het klinkt misschien gek als ik zeg dat de RvdK vroeger de rol had als alimentatie-inner bij scheidingen. De focus lag bij de ouders en kinderen en is zich in de loop van de tijd steeds meer gaan richten op het kind. Om wie gaat het hier, wie is dit kind en wat heeft het nodig om zich zo goed mogelijk te ontwikkelen? Daarbij draait het niet in eerste instantie om een advies over gezag en verblijfplaats. Bij de RvdK geloven we er in dat een goede ondersteuning aan ouders die gaan scheiden een hoop leed kan voorkomen. Geen rechtspraak, maar rechtszorg. Als we als samenleving, waaronder gemeenten vanuit hun regierol, daar in investeren, is de rechter en ook de RvdK minder nodig. Dat zou een geweldige sprong voorwaarts zijn want waar de rechter nodig is in een scheidingszaak waar kinderen betrokken zijn, is vaak alleen maar sprake van verliezers. Het kind verliest, de ouders verliezen. Ongeacht de uitkomst.
Natuurlijk zal een deel van de complexe scheidingen niet opgelost worden met preventieve maatregelen. Voor die kinderen zal de RvdK er altijd zijn.
Annette Roeters
Meer columns van Annette Roeters leest u hier.
Ten eerste legt u de waarheid in het midden. Van verliefdheid naar wederzijdse haat. Ouders kunnen geen positieve punten meer in elkaar vinden.
Maar de Raad gaat ons helpen die weer te zien.
Daarmee doet u ons, verstoten ouders, ruim te kort en eigenlijk weet u dat al lang. Wij mailen immers met elkaar, hebben elkaar mogen ontmoeten en u hebt met verstoten ouders in kringetjes gezeten.
Bij High Conflictscheiding, toch zo'n 15% van alle scheidingen, kunnen we het niet meer hebben over een vechtscheiding, waarbij beide ouders elkaar bevechten en het belang van het kind uit het oog verliezen. Nee, bij High Conflictscheiding is er 1 ouder die het contact met de andere ouder niet ziet zitten en de kinderen zodanig manipuleert dat deze uit loyaliteit voor de hoofdverblijfplaats/zorg-ouder 'kiest'.
zo'n 15.000 kinderen verliezen het contact met een uitwonende ouder, waarbij geen contra-indicatie is.
Juist de Raad van Kinderbescherming heeft in deze tot op de dag van vandaag een zeer kwalijke rol gespeeld. Door blij te zijn met het rapportje Het Verdeelde Kind uit 2002 en dat rapport als basis te houden voor uw beleid tot op de dag van vandaag, worden heel veel ouders (lees 80% vader) de Koninklijke weg opgestuurd.
Met alle betrokken ouders heden ten dage een grote uitdaging, want we pikken het niet meer en hebben de (internationale) wetenschap met ons mee: gelijkwaardig ouderschap is een must met betrekkiing tot de veilige hechting en identiteitsontwikkeling van het kind.
Zo lang de Raad dus geen afstand doet van Het Verdeelde kind en niet komt met een helder beleid, maar hooguit met platitudes zoals "voor die kinderen zal de RvdK er altijd zijn.', zo lang zal de Raad blijven functioneren als de pyromaan bij de brandweer.
Punt nummer twee waar ik moeite mee heb: U promoot BRAM. Laat die rechters maar weg, onze raadsonderzoekers en gedragswetenschappers kunnen het wel beter, zonder een rechter.
Was dat maar zo! Maar zolang u zelf ruiterlijk toegeeft dat jullie, professionals, handelingsverlegen zijn, lijjkt het ons verstandiger daar eerst iets aan te doen, alvorens er nog meer ouders worden afgeschreven. Simpelweg omdat uw personeel niet is bijgeschoold is er ouderverstoting! Zo wordt dus bij 15% van alle scheidiingen ouderverstoting door uw raadsonderzoekers ontkend, het bestaat in hun ogen niet..... Laat staan dat uw personeel de signalen van ouderverstoting kan herkennen.....
Signalen die wij aandragen als wetenschappelijk onderkend, worden genegeerd en ouders worden tot op de dag van vandaag geintimideerd, als strijdend gelabeld omdat ze autodidact zijn, een expert en beter op de hoogte zijn dan uw personeel.
Vooral dat laatste zou niet mogen, maar ik heb recentelijk nog een ouder vergezeld en ben enorm geschrokken.
Het meest nog van de perceptie die raadsonderzoekers hebben; wij zijn goed bezig en maken een positief verschil voor het kind.
Dus mevrouw Roeters, voordat wij overgeleverd zijn aan handelingsonbekwame raadsonderzoekers; steek hand in eigen boezem en geef nou eens eerlijk antwoord:
Wat is anno 2017 het beleid? Nog steeds Het verdeelde Kind uit 2002?
Hoe zit het met de waarheidsvinding?
Wat te doen met die intimidatie van de Raadsonderzoeker?
Waaruit bestaat de bijscholing van de Raadsonderzoeker voordat die aan BRAM kan deelnemen.
Namens www.herkenouderverstoting.nl gaan wij u dus nauwgezet volgen en wachten wij op een reorgansatie en bijscholing, die er werkelijk voor gaan zorgen dat het belang van het kind cenrtraal wordt gesteld.