Opvoeding

NRC heeft een aardige serie lopen over opvoeding. Het is een beetje taboe. Opvoeden doe je toch gewoon. En buren of vrienden mogen zich er absoluut niet mee bemoeien. De uitdrukking ‘it needs a village to raise a child’ gaat sinds de 60'er jaren van de vorige eeuw de mist in door de individualisering, zo stelt NRC.

En echtscheidingen helpen ook niet echt lekker. De huidige kleine gezinnen met prinsjes en prinsesjes ook niet. Een deskundige stelt dat, zolang ouders het samen goed hebben, het vanzelf met die kinderen wel goed komt …. heb niet te hoge verwachtingen, mag een kind ook gewoon eens minder presteren? Enfin, dat soort dingen.

Ik moest denken aan ons gezin, begonnen in de 50'er jaren, drie kinderen. Mijn moeder was tot haar huwelijk gezinsverzorgster via het Medisch Opvoedkundig Bureau- zo heette dat, het MOB. Mijn broer was, wat je nu noemt, hoogbegaafd en niet erg stoer. Toen een buurtvrouw paniekte dat hij had gevochten met de pestkop in de straat, was mijn moeders eerste reactie ‘en, wie heeft gewonnen?’ Mijn ouders weigerden hem klassen te laten overslaan. Ook op het gymnasium doorliep hij gewoon alle klassen, maar deed wel alpha- en beta tegelijk. Het enige wat thuis telde was dat we ‘gelukkig’ zouden worden.

Dat is ie geworden - ook al overleed hij op 55 jarige leeftijd aan ALS. Hij maakte zijn 1e studie (filosofie) niet af, ging parttime werken in een aardige baan, was actief in een zangkoor - van zingen word je écht gelukkig. Op zijn 40e deed ie ‘even’ de rechtenstudie die hij wel afmaakte. Zijn vrouw - onderwijzeres - vond dat hij te weinig uitdaging had gekregen in zijn opvoeding. Hij had veel verder kunnen komen, maar was eigenlijk een beetje lui of in ieder geval niet ambitieus in verhouding tot zijn talenten. Ja, inderdaad. Mijn ouders hebben nooit een woord vuil gemaakt aan zijn al dan niet geslaagde carrière. Hij was een lieve, leuke broer. En mijn zus is via een jaartje HBS, een jaartje MMS en een jaartje ‘vormingsklas’ verpleegster geworden, wat ze altijd al wilde.

Toen ikzelf in de 4e van het gym bleef zitten, was het ‘nou, dan doe je dat jaartje toch gewoon over? Toen ik daarna al gauw stopte op de toneelschool, hielpen ze met verhuizen naar Breda waar ik ging werken in de bediening bij de Boerenstamppot. Totdat ik vond dat ik met dat mooie diploma toch maar iets moest doen. Van de weeromstuit heb ik zelfs twee studies - rechten en bestuurskunde - afgerond. ’s Avonds naast parttime baantjes. Bleef hangen bij de gemeente Amsterdam waar ik tot mijn verbazing zelfs nog best wel een carrière had.

Na 30 jaar overstap naar een super leuke jeugdhulpclub. Parttime met veel minder maar wel voldoende salaris. Die club heet nu Familysupporters. Ik zie mijn MOB-moeder grijnzen als ze dat had geweten.     

Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.