Non-reflectie

Van nationale reflectie was vorige week weinig sprake getuige het KIR (kluitje in het riet) antwoord dat staatssecretaris Van Rijn vorige week schreef op vragen van de Eerste Kamer over de budgettaire korting jeugdzorg (zie ook mijn vorige column). 

De korting gaat in 2013 gewoon door. Ronduit opvallend was de argumentatie van de staatssecretaris, voor zover je van argumenten kunt spreken. Van onbehoorlijk bestuur was volgens Van Rijn geen sprake, omdat de provincies op 6 juli 2012 een vooraankondiging hadden ontvangen van het voornemen om bestuurlijke afspraken met het IPO te schenden. Zo wordt het beginsel van behoorlijk bestuur volgens mij onbehoorlijk ver opgerekt.

Over het gevraagde inzicht in alternatieve bezuinigingsopties meldt de staatssecretaris slechts dat alles bij de totstandkoming van het huidige regeerakkoord al intensief is gewogen. Geen inhoudelijk antwoord dus op de vraag. Op de vraag of provincies en gemeenten in de positie kunnen komen dat zij tekorten uit eigen middelen moeten dekken om de aanspraken op geïndiceerde jeugdzorg te kunnen honoreren antwoordt Van Rijn letterlijk:”Het is aan de provincies hoe zij de korting willen doorvoeren”. Opnieuw geen inhoudelijk antwoord op de gestelde vraag.

Helemaal bont maakt de staatssecretaris het wanneer hij totaal voorbij gaat aan de gestelde vraag hoe de extra korting zich verhoudt tot de aanbevelingen van de commissie Samsom om te investeren in verdere professionalisering.

Als ik Eerste Kamer lid zou zijn dan zou ik mij behoorlijk in mijn kuif gepikt voelen over dit KIR antwoord. Ik kan me niet voorstellen dat de Eerste Kamer de staatssecretaris hier mee weg laat komen, want dan zou ze zichzelf degraderen tot een papieren tijger die gromt maar niet bijt.

Deze week is de week van de reflectie in de (jeugd)zorg. Een ieder die beschikt over een beetje reflectief vermogen kan bedenken dat het realiseren van een ombuigingstaakstelling van uiteindelijk maar liefst 15% door een jeugdzorgsector die ook nog eens een complexe transitie doormaakt zonder onacceptabel kwaliteitsverlies niet realistisch is, wanneer je die sector in de aanloop naar die ombuiging toe ook nog eens extra belast met “last minute” ad hoc extra bezuinigingen. En dan heb ik het nog niet eens over de financieel terugtrekkende beweging die meeste Provincies nu al maken en de bezuinigingen van veel gemeenten op het WMO budget waardoor de druk op de zware jeugdzorg alleen maar zal toenemen.

De politiek vraagt terecht om verdere professionalisering van de jeugdzorgsector onder meer door meer aandacht voor permanente reflectie. Ondertussen gedraagt zij zich zelf als lemmingen die onnadenkend de afgrond van nieuwe wachtlijsten en familiedrama’s in rennen. Tenzij onze kamer van reflectie daar een stokje voor steekt.

 
Erik Gerritsen

Meer columns van Erik Gerritsen leest u hier.