Onder het viaduct

Moordcomplotten, oorlog, alles staat in brand. Tenminste, in het hoofd van de duidelijk verwarde man die onder het treinviaduct in Alkmaar, om de hoek van mijn huis, staat te schreeuwen naar voorbijgangers. Hij zit niet altijd onder dat viaduct. Soms is hij er opeens, een week of twee, en dan verdwijnt hij weer.

Dit keer besluit ik de gemeente te bellen. Omdat ik hem zielig vind en hij duidelijk hulp nodig heeft, maar ook omdat hij dit keer agressiever lijkt. Hij maakt geen onderscheid in de voorbijgangers naar wie hij schreeuwt. Hij staat steeds vaker midden op de stoep, in plaats van verscholen in een hoek. Ook kinderen krijgen de wind van voren.

De gemeente blijkt hem goed te kennen. Alkmaar is niet zo groot, en de boa’s zijn veel in de wijken te vinden. De man is dakloos en verblijft meestal in de daklozenopvang. Soms gaat het alleen zo slecht met hem en is hij zo verward dat hij ook daar niet kan functioneren. Dan krijgt hij een time-out, vertelt de wijkboa me, en moet hij een paar weken op eigen benen staan. Dat kan hij natuurlijk niet, dus resteert voor hem alleen een slaapplek onder het viaduct.

Het is geen oplossing, dat moet de gemeente zelf ook weten, om iemand met deze problematiek dan maar los te laten. Toch lijkt het ook in mijn woonplaats de nieuwe norm te worden. Toen de provinciale omroep in september schreef over een tentenkamp van daklozen dat elders onder een brug was verschenen liet de gemeente weten dat er voor de bewoners ervan nu eenmaal geen andere plek is om te verblijven. Het kamp ontruimen levert niks op, dus gedogen ze het maar.

‘Sommige daklozen zijn niet te handhaven’, zei de directeur van de daklozenstichting over het kamp. En hij heeft waarschijnlijk gelijk. Overal, bijvoorbeeld bij beschermd wonen, maar ook in de jeugdzorg, blijkt het soms onmogelijk een plek te vinden wanneer iemand met complexe problematiek kampt. Toch vind ik het een gevaarlijk glijdende schaal als we ons erbij neerleggen dat mensen met dit soort psychische problematiek dan maar op straat moeten leven. Gemeenten mogen mensen niet zomaar opgeven.

‘Tussen wal en schip’ moet er iets anders zijn dan alleen een brug.