Nazorg door overheid na rampen laat te wensen over

Zeven jaar wachten
Ammerlaan bekeek in onderzoeksrapporten en media-artikelen hoe de rijksoverheid reageerde na achtereenvolens de Bijlmerramp, de legionella-epidemie, de brand in Volendam en de vuurwerkramp in Enschede. Slachtoffers van de Bijlmerramp in 1992 moesten zeven jaar wachten op een vorm van erkenning en financiële tegemoetkoming. Die kregen ze pas na aanhoudende druk van de media en de Tweede Kamer.

Verdriet
Bij de legionalle-affaire in 1999 was de overheid, net zo min als bij de Bijlmerramp, aansprakelijk. Maar de nazorg kwam veel sneller op gang: de overheid sponsorde de lotgenoten contactorganisatie. Bij de vuurwerkramp in Enschede en bij de brand in Volendam was vanuit de rijksoverheid veel meer aandacht voor de individuele beleving van de slachtoffers. Bij de Schipholbrand liep dat weer mis: daar leverde de herdenkingsdienst meer verdriet dan steun op.

Stijgende lijn
Al met al zit er 'een stijgende lijn in de professionalisering van de nazorg', aldus Ammerlaan. Maar een algemeen slachtofferbeleid is er nog niet. De promovenda is van mening dat dat er moet komen. ‘Het beleid ten aanzien van oorlogsveteranen zou als inspiratie kunnen dienen.’

Erkenning
De nadruk moet daarbij dus liggen op erkenning van het leed. Maar ook voorlichting over de schadeafwikkeling en de politieke verantwoordelijkheid is belangrijk, vindt Ammerlaan. ‘In zo’n politiek verantwoordingsproces achteraf wordt verhit gediscussieerd in de Kamer. Toch treedt de verantwoordelijke minister niet altijd meteen af. Dat is voor slachtoffers soms moeilijk te behappen, en daar kun je ze beter over voorlichten: wat heb je precies gedaan  om te leren van die ramp? Dat staat wel in parlementaire stukken en in de media maar het zou goed zijn als slachtoffers daar apart over zouden worden ingelicht.’

Lees ook:
Doe-het-zelven bij rampen en crises 12.12.08
Solistische veiligheidsregio is risicofactor 05.12.08