Tante Jo

Mijn moeder zaliger woonde in een mooi tehuis, brak voor de zoveelste keer iets en in het ziekenhuis stopte ze met eten en drinken. Na drie dagen dood. Ze wist ondanks de Alzheimer goed wat ze deed. Ze was totaal niet depressief of eenzaam, was lief en knuffelig, een tevreden mens. Maar ze had altijd al gezegd: ‘als ik longontsteking of zo krijg, dan wil ik geen behandeling, hoor’. Ze is 91 geworden. Daarna ben ik als vrijwilliger blijven hangen in haar tehuis. Liedjes zingen, met rolstoelers wandelen, gedichten voordragen. 

Bewoners klampten mij af en toe aan: ‘wanneer mag ik dood?’ of ‘wat doe ik hier?’ Dagbesteders wilden vaak niet terug met het busje naar hun eenzame eigen huis ‘al stoppen ze me hier in een hok’.   

Afgelopen jaren viel het op dat, wat er binnenkwam, steeds krakkemikkiger was. De stoelen in de gemeenschappelijke ruimte stonden steeds vaker in de weg omdat velen alleen nog in rolstoel werden aangeschoven. Overal rollators die in de weg staan. De dementies namen toe. De directrice vertelde me dat ze het tehuis gingen omvormen tot verpleeghuis. Afgelopen jaar -pre-coronatijd- werd de bevolking wel erg vlottend. Men kwam al heel slecht en verbaasd binnen ‘waar ben ik?’  

Vóór ik ze een beetje leerde kennen met mijn liedjes - die iedereen meezong, óók, of júist, de dementerenden- overleden er alweer best veel. Het werd steeds zwaarder voor de verzorgers. Ik zei nog afgelopen december ‘het lijkt onderhand op een hospice’. De directrice moest dat bijna beamen. Ondanks dat iedereen zijn stinkende best deed om het zo prettig mogelijk te maken. Met een echte kok in de keuken, veel natuurfilms en concerten op groot scherm, iemand die elke week een pianoconcertje bracht, iemand met een gitaar, iemand die gedichten voorlas.

En dan nu het virus. Ik bel nu bijna elke dag met mijn tante Jo (90) die nog op zichzelf woont. Die is vast van plan om niet naar ziekenhuis te gaan. Ze is niet bang, wil al tijden dood. Niet omdat het slecht gaat met haar, maar omdat vrijwel iedereen om haar heen (broers, zussen, vrienden) er al niet meer is. Ze heeft geen kinderen. Altijd verpleegkundige geweest en na haar uittreden uit het klooster in de zorg blijven werken, altijd blijmoedig. Op het laatst was ze directrice van een groot bejaardenhuis. Ze is nu 90 en compos mentis, hoewel corona er wel inhakt. Maar Petrus wil haar steeds niet binnenlaten bij de hemelpoort. Althans, zo redeneert ze dan maar. Maar wat zou ze graag gewoon aankloppen bij die poort.

Mechtild Rietveld
Lees hier alle columns van Mechtild Rietveld