Maatwerk, nietwaar

Daniel Blake (59, weduwnaar, geen kinderen) krijgt een hartaanval, moet enige maanden rust houden van de artsen, vraagt - na veel gestuntel met computers omdat hij geen idee heeft hoe dat werkt en alles moet digitaal - een ziektewetuitkering aan. Dit wordt afgewezen door een e-healthcare-beoordelaar (geen arts). Hij kan gewoon werken volgens de puntentelling van het ingevulde vragenformulier. Hij mag in bezwaar gaan, maar moet dan wel eerst de herzieningsuitspraak afwachten. Die zal hem telefonisch worden meegedeeld. Na lang tevergeefs wachten en na op eigen kosten eindeloos telefoneren met letterlijk urenlange in-de-wachtrij-deuntjes, vraagt hij in arrenmoede een andere uitkering aan, een WW. Daarvoor moet ie solliciteren.

Hij loopt allerlei werkplaatsen af, ook al is hij eigenlijk gewoon ziek. De uitkeringsinstantie vraagt bewijs van zijn sollicitaties, desnoods in de vorm van foto’s met de smartphone - die hij niet heeft, te duur. Anders geen uitkering, klaar. De WW-dame kijkt heel vies als hij een handgeschreven CV laat zien en verwijt hem de cursus CV niet te hebben gevolgd - wat hij wel had gedaan - maar in het overvolle internet-café is er niemand die hem helpt en voor je het weet is je (betaalde) tijd weer om. 

Dan komt eindelijk de mededeling dat zijn ziektewet-aanvraag is afgewezen. Inmiddels verkoopt hij zijn huisraad om aan geld te komen. Als de afwijzing eindelijk voorkomt, krijgt hij net vóór de zitting weer een hartaanval en overlijdt.

We kennen dit soort verhalen ook in Nederland. Een blinde die een brailleleesregel aanvraagt en van het callcenter van de zorgverzekaar moet bewijzen dat ie blind is en dat ie braille kan lezen. Wie vraagt er nu voor zijn lol een brailleleesregel aan? Of de longarts die zijn patiënte (90) iets wil voorschrijven en aan haar zorgverzekeraar vraagt met welke apotheek deze in haar buurt een contract heeft. Het callcenter weet het niet en adviseert de arts om navraag te doen bij apothekers in de buurt van zijn patiënt.
 

Of mijn overleden moeder (90) die in een verzorgingshuis woonde, dat voor alle bewoners centraal incontinentiemateriaal inkocht. Krijgt mijn (dementerende) moeder een brief van haar zorgverzekeraar dat het voortaan niet meer zo kan en dat ze ‘mag’ kiezen uit drie leveranciers. Ik meld dat bij het verzorgingshuis en die kijken me wanhopig aan: ze moeten nu voor al hun bewoners kijken hoe die zijn verzekerd en dan bij allerlei verschillende leveranciers bestellen. Die komen dan allemaal met hun eigen vrachtwagentjes voorrijden? Maatwerk, nietwaar.

Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.