Maak werk van reïntegratie

Staatssecretaris Ahmed Aboutaleb wil dat gemeenten strenger toezicht op de bedrijven gaan houden. Niet zomaar meer bulkcontracten uitschrijven en daarna niet controleren of het bedrijf de belofte eigenlijk wel waarmaakt. Het is wel het minste dat de gemeenten kunnen doen. Maatwerk, zelf veel beter kijken bij wat voor traject iemand is gebaat, dat schiet pas echt op.

Nu zijn ‘mensen met een vlekje’ in verschillende regelingen te vinden: de bijstand, de WAO, de sociale werkvoorziening (WSW) of de Wajong voor jonggehandicapten. Vaak is maar moeilijk vast te stellen waarom iemand nou juist in de bijstand zit en niet in de WSW, want de problematiek is doorgaans vergelijkbaar. Bij welk loket iemand terecht komt berust vaak gewoon op toeval. De buurman zit ook op de sociale werkplaats, dus laat iemand zich daarvoor indiceren. Of juist andersom: je zit al jaren in de bijstand, dus niemand die nog bedenkt dat de sociale werkplaats je wel eens erg vooruit zou kunnen helpen.

Die gescheiden poortjes hebben grote consequenties voor het traject dat iemand daarna aflegt. Iemand in de WSW heeft een hoger inkomen dan iemand in de bijstand, maar je komt er ook veel moeilijker uit. Eens een WSW’er, altijd een WSW’er.

Het bijna ongecontroleerd uitbesteden van reïntegratietrajecten houdt die poortjes in stand. Er komen mensen in de bijstand en daarmee de reïntegratietrajecten terecht die veel beter bij een andere aanpak gebaat zouden kunnen zijn. Maar de gemeenten zien dat nu vaak niet. Het is schieten met hagel, en ook dát zorgt ervoor dat de reïntegratie maar niet wil werken. Zet reïntegratie in bij die mensen waarvan je van tevoren kunt bedenken dat het zinnig kan zijn. En houdt de mogelijkheid voor ogen dat iemand misschien bij een heel ander soort hulp gebaat kan zijn. Dat kan de effectiviteit zomaar flink vergroten.

Sandra Olsthoorn