Kinderpostzegels tegen mishandeling

Even tussen het geweld van alle transitieperikelen, een gewoon dingetje. Ik was als kind een verwoed kinderpostzegelverkopertje. En geld ophalen voor de schooltuintjes. En oude kranten. Echt een fanaat. Enfin.

De stichting Kinderpostzegels heeft veel geld te besteden en doet dat vast heel goed. Tijdje terug hoorde ik van een medewerker van Kinderpostzegels dat ze een grote campagne gingen doen om kindermishandeling tegen te gaan. De campagne zou bestaan uit voorlichting op scholen en op ouder-avonden. Ouders, let op dat u uw kind of uw buurkind niet mishandelt of laat mishandelen. Dat is verboden bij de wet, dus …. Leerkrachten, let op de signalen! En er komen mooie folders met uitleg.

Zonde van al die miljoenen die dit kost.
 

De intentie en de boodschap zal wel goed worden gebracht, dáár niet van. Maar, vrees ik, helpt niet veel tegen kindermishandeling, althans niet in verhouding tot die miljoenen. Geen ouder wil zijn kind mishandelen. Niemand neemt zich voor: laat ik nu eens gaan mishandelen. En die dan denkt: oeps, maar dat mag niet. Of signaleren dat er ‘misschien’ sprake is van mishandeling? En dan? Melden en al dan niet schuldige ouders op stang jagen? Iedereen weet, ook mishandelende ouders, dat kindermishandeling niet mag en strafbaar is. Mishandelen gebeurt uit onmacht, uit gewoonte, uit opvoedings-opvattingen (ouder wil kind ‘opvoeden’ met harde hand, wat hij kent van vroeger), uit verstandelijke beperking. Of het vloeit voort uit cumulatie van verschrikkelijke gebeurtenissen (bv. vechtscheiding, uithuiszetting, armoede). Enne, kinderen zijn de laatsten die hun ouders zullen ‘verraden’. Dus burgemeester Van der Laan - voorzitter Taskforce Kindermishandeling - kan mishandelde kinderen oproepen wat-ie wil om op het stadhuis veiligheid te zoeken. Als het helpt, zou dat prachtig zijn, maar stopt mishandeling dan?

De boodschap van de stichting Kinderpostzegels zal aankomen bij leerkrachten die dan op het zoveelste ding moeten letten: signalen van mishandeling. En bij ouders die niet mishandelen of zich niet voorstellen dat ze dat ooit doen, die overbodig horen dat het ook niet mag. En die het misschien ooit toch doen om bovengenoemde redenen, voorlichting of niet. Het is schieten met hagel. Wéér gaan miljoenen naar campagnes en niet naar directe echte zorg. Ook ouders die mishandelen hebben recht op steun om hun ‘opvoeding’ om te buigen. Help die ouders!
 

Doet me denken aan een campagne in Engeland. Ging over tienerzwangerschappen. Vele miljoenen voor voorlichting op scholen aan tieners. Wat bleek, de meeste tienerzwangerschappen komen voor bij meisjes die veel spijbelen. Die zitten dus niet op school. En missen dus de voorlichting. De campagne werd dan ook niet vervolgd.  

Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.