Rutte is aan zet in daklozencrisis
Het rijk is nu aan zet om actie te ondernemen bij het groeiende daklozenprobleem. Dat is gemeenten boven het hoofd gegroeid.
Het groeiende daklozenprobleem is gemeenten boven het hoofd gegroeid. Daarom is het rijk nu aan zet om actie te ondernemen. Dat schrijven de landelijke en regionale ombudsmannen in een gezamenlijke brief aan premier Rutte. Van gemeenten mogen creatieve oplossingen verwacht worden, maar daarvoor zijn ook onorthodoxe maatregelen vanuit het rijk nodig. Eén oplossing is het loslaten van de kostendelersnorm in bepaalde gevallen.
Schaamte niet genoeg
Het kabinet is zich onlangs 'rot geschrokken' toen het CBS bekend maakte dat het aantal daklozen de afgelopen tien jaar meer dan verdubbeld is. 'We zouden ons moeten schamen' was toen de reactie van de regering. Maar 'met schaamte en aanvullende plannen lossen we voor nu het acute huisvestings- en dakloosheidsprobleem niet op', schrijven de ombudsmannen.
Geen plek
Meer dan een op de drie daklozen verblijft in een van de vier grote steden. De problemen zijn daar dan ook het grootst, vertelt Anne Martien van der Does, Kinderombudsman Amsterdam. 'De gemeente zit in een spagaat. Opvanglocaties zitten vol. Er is gewoon letterlijk geen plek.' Zowel Van der Does als Anne Mieke Zwaneveld, de ombudsman in Rotterdam, zien dat het probleem vooral voor gezinnen schrijnend is.
Kostendelersnorm
De eerste oplossing die beide ombudsmannen noemen is het loslaten van de kostendelersnorm. Daardoor zouden mensen tijdelijk bij vrienden of familie in kunnen trekken zonder dat één van beide partijen daarbij gekort wordt op de uitkering. 'Dat kan je morgen regelen', aldus Van der Does.
Verspreiden
Omdat het probleem groter is in de Randstad vindt Van der Does ook dat mensen die opvang aanvragen meer verspreid moeten worden over het land. Nu heeft de gemeente waar iemand zich meldt de verplichting om opvang te bieden, maar de regering zou eigenlijk moeten kunnen afdwingen dat kleinere plaatsen het overschot opnemen. 'Het zal je verbazen hoeveel mensen in, bij wijze van spreken, Tytsjerksteradiel willen wonen, zolang ze daar hun leven kunnen opbouwen en werk kunnen vinden.'
Knellende wetgeving
De ‘creatieve, onorthodoxe’ ideeën zijn er dus wel, stelt ook de brief van de ombudsmannen. Het probleem is de knellende wetgeving. Daarover willen de ombudsmannen in gesprek met Rutte: ‘Hopelijk kan zo worden voorkomen dat u zich over een half jaar weer rot schrikt en nog steeds moet schamen over hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen.’
Reacties: 10
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Wat me hier in blijft verbazen dat er zelden een link wordt gelegd met het "gedwongen", zo lang als mogelijk, in je eigen huis blijven wonen door onze ouderen. Hierbij is het "zo lang als mogelijk" geen keuze voor de ouderen zelf maar wordt dit aan de zorgverzekeraars overgelaten. Die slagen er dan vervolgens weer niet in om met voldoende, goede, verpleegtehuizen te faciliteren. Hetgeen leidt tot allerlei dure, gewrongen, oplossingen in de zorg maar ook een grote bijdrage levert in de, steeds verder oplopende, verstopping van de woningmarkt.
Is het echt zo moeilijk om toe te geven dat het", door onbezonnen bezuinigingsdrift, geforceerd sluiten van de verzorgingshuizen voor ouderen i.p.v. het ontwikkelen van verzorgingscentra naar de wensen en behoeften van ouderen anno nu, een stom idee is geweest?
Alle reden om nu, alsnog, hier, met gezwinde spoed, in te investeren en dusdanige (gemeenschappelijke) woonvormen te ontwikkelen die ouderen kunnen verleiden om hier gebruik van de Het zal de verstopping op de woningmarkt niet oplossen maar hier wel een hele grote bijdrage in kunnen leveren.
De win-win kansen op vele terreinen die dit biedt, waaronder het terugdringen van de dakloosheid, laten zich raden. Het begint met de politieke moed om toe te geven "Dat hebben we verkeerd gezien en ingeschat.."
Centralisatie geeft veel meer mogelijkheden voor het efficiënter inzetten van de zorggelden en geeft ook meer mogelijkheden voor het verder ontbureaucratiseren van de verantwoording door de verzorgend medewerkers.
Ontlasting van de overspannen (sociale) woningmarkt waar nu ouderen, noodgedwongen omdat een uitnodigend alternatief ontbreekt, zelfstandig moeten blijven wonen (voor de minder kapitaalkrachtigen zwaar ondersteund door Wht) is dan een mooie "bijvangst" en kan dan ook weer bijdragen tot het tegengaan van dakloosheid (ook een aardig maatschappelijk en financieel kostenpostje).
Ook zal het de kinderen ontlasten in hun, alleen maar toenemende, mantelzorg taken (zijn ook niet altijd, direct of indirect, gratis.
Uitgangspunt moet de vrije keuze van de ouderen blijven maar, nogmaals, als je hen echt wat te bieden hebt kun je hen n.m.m. ook hiertoe verleiden.
Anderzijds lijkt het me beter ons te spiegelen aan voorbeelden in de Scandinavische landen. Naar mijn beeld is de ouderenzorg in Frankrijk eerder te vergelijken met die van ons van vóór 1960
Het pipet en kraakt aan alle kanten en natuurlijk is het het pijnlijkst aan de onderkant van de markt
Het probleem op dit moment is dat teveel mensen te gemakkelijk een beroep doen op de Overheid. Dit leidt -als we op dezelfde voet doorgaan- in de nabije toekomst tot onbetaalbaarheid van onze huidige (zorg)voorzieningen (denk o.a. aan uitvoering WMO, Jeugdwetgeving e.d.). De sterk toenemende vergrijzing en de daarmee verband houdende steeds hoger wordende kosten gaan onherroepelijk leiden tot een afstandelijker opererende Overheid. Bij een toenemende vergrijzing in de toekomst zullen de private financiële middelen -die de publieke voorzieningen moeten bekostigen- namelijk minder hard gaan groeien vanwege de financieel economische onbalans. De mate en de kwaliteit van het (zorg) voorzieningenniveau zal ongetwijfeld hierop mee (moeten) fluctueren.
Sociale woningen worden verkocht aan beleggers, en gaan de vrije markt op, en migranten krijgen voorrang bij toewijzing.
Al met al het ideale recept voor een complete mislukking.
Te gemakkelijk? Waar baseer je dat op? Mijn persoonlijke ervaring is een heel andere, maar ieder zijn mening/opvatting.
Doet verder niets af aan mijn stelling dat het ontwikkelen van verzorgingshuizen 2.0 een grote bijdrage kan leveren in een oplossing voor de huidige (sociale) woningnood i.c. het groeiende daklozenprobleem (of is dat ook een kwestie van gemakzucht?).
Met daarbij een efficiënter gebruik van de bestaande middelen (meer zorg, voor hetzelfde, misschien wel minder) geld.