Het kan gezelliger

Geboren en getogen op het platteland van de kop van Overijssel fietste ik van jongs af door de weilanden naar mijn lagere school. Af en toe passeerde ik een huis. In twee grote, tot woonhuis verbouwde boerderijen woonden twee oude vrouwtjes, weduwes. Ze zaten meestal ’s ochtends al aan tafel voor het raam en ’s middags zaten ze er ook. Ik zwaaide altijd even. Nooit hadden ze bezoek. Mijn vriendin en ik vonden het zielig en dus gingen we af en toe bij de vrouwen langs voor een kopje thee.

Hoe anders was dat met mijn oudtante en oudoom. Ze hadden elkaar nog en woonden bovendien in een bejaardenhuis. Een klein kamertje – dat wel – kwam uit op een gang die ze ‘straat’ noemden. Er was een overdekt plein met bankjes, een werkplaats waar getimmerd werd en een zaaltje voor koffie, thee of een borrel. Mijn tante hielp de buurvrouw met schoonmaken, want die was niet meer zo goed ter been. Breien kon ze als de beste en dus breide zij sokken voor iedereen die ze maar hebben wilde. Mij leerde ze hoe dat moet.

Maar bejaarden- en verzorgingstehuizen moesten dicht, want je stopt je ouwe moer toch niet in zo’n klein kamertje? Bovendien willen mensen langer zelfstandig wonen, was het credo. Tot vorige week Platform31 met een onderzoek kwam waaruit bleek dat één op de vijf ouderen juist graag in zo’n beschermde woonvorm wil wonen. Want dat is gezellig.

Volgens mij ligt hier voor gemeenten niet alleen een uitdaging, maar ook een oplossing. Van leeglopende verzorgingshuizen maak je bejaardenwoningen. Meteen een mooi centraal punt om een wijkteam, een fysiotherapiepraktijk of een tafeltje-dekje te huisvesten. Huishoudelijke hulpen en thuiszorg hoeven niet meer van hot naar her. En als – redelijk – gezonde ouderen bij elkaar wonen, zul je eens zien hoe er gemantelzorgd en geparticipeerd wordt.

Ik had dat als meisje van 10 al bedacht: voor mij geen groot huis in m’n eentje. Liever een klein kamertje en gelijkgestemden om me heen. Dan brei ik sokken voor wie maar wil.