Eenzame opsluiting

Daar stonden ze dan: Maxime, Mark en Geert, samen met hun helpers! Vlak voor de opsluiting in het Catshuis met als missie: het land redden. Er schoten me spontaan wat filmtitels te binnen: Mission Impossible? Brothers in Arms? Ik waande me weer even in de jaren van het Big Brother huis. 

De deelnemers stellen zich voor en geven aan wat ze verwachten. Het wordt een harde strijd! Alles is bespreekbaar maar er moet wel voldoende te halen zijn, zodat de kiezers weten waar ik voor sta en ik zal mijn huid duur verkopen. Maar we komen er wel uit. Desnoods onderuit. Iedereen kijkt somber en de voorbeschietingen zijn begonnen. Een evenwichtig pakket is absoluut een voorwaarde, anders gaan we niet akkoord en er mag geen cent extra worden uitgegeven. De superonderhandelaars staan de pers te woord en dan valt de deur in het Big Brother slot.

De gordijnen gaan dicht; het is niet de bedoeling dat er daglicht of geluid binnendringt in de ‘dark room’ van de crisisbeheersing. We weten niet eens of ze er ook blijven slapen, wat ze eten en wat ze aan hebben. Dat was bij het echte Big Brother toch anders; toen konden we dagelijks ‘meegenieten’ van de psychologische en emotionele uitspattingen. Maar nu is de deur potdicht. Wat gebeurt er achter die deur?

Mark stelt voor het stropje af te doen, want we zijn nu toch als gedoogregeerders onder elkaar. Maxime deelt de pantoffels uit, omdat het een lange zit zal worden en anders de schoenen gaan knellen. “Op te grote voet geleefd afgelopen jaar?”, vraagt Fleur plagend. (Wie ‘m past…) Geert snijdt de taart aan: “Zo, en nu even als vrienden onder elkaar”. “Stef, met of zonder slagroom?” “Je kan het hebben hoor!” zegt Sybrand. Stef houdt de kaken stijf; dat Bourgondische gedoe ligt hem niet. “Je hoeft nu niet zo zuinig te kijken hoor, je bent toch niet van de SGP?”, plaagschatert Mark.

Het is maar gissen;  we weten niet hoe het er precies aan toe gaat. Nee, we moeten ons geen illusies maken en iedereen gaat het merken want er moet snel geld in het laatje. Dus zijn er eigenlijk maar vier mogelijkheden; hogere belastingen of extra belastingen en minder uitgeven of  de rekening door een ander laten betalen. Nu komt het er op aan wat je wil en aan wie je de rekening wil presenteren.
Dus, het is een politiek vraagstuk waarbij het echt uitmaakt aan welke kant je gaat staan. Je kunt er een kwartetspel bij bedenken. Mag ik van jou de wegenbelasting dan krijg je van mij de Wajongers, of Mag ik van jou de kinderbijslag dan krijg je van mij de BTW verhoging.

Hoe dan ook een spel zonder winnaars. En de grootste verliezers kun je makkelijk aanwijzen: zij die een andere nationaliteit of cultuur hebben en zij die nu van een sociaal minimum moeten rondkomen. Heb ik nog iets voor de rondvraag:  Wie zei ook al weer ‘Laten we toch vooral de boel een beetje bij elkaar houden!?’

Hans Spigt

p.s. Mark, wordt het geen tijd voor eenzame opsluiting in een klooster?