Het medisch beroepsgeheim anno 2011
Uiteraard had het OM de normale wettelijke middelen moeten gebruiken om het medisch dossier van Tristan van der V. in te zien. Helder is ook dat GGZ-instellingen niet staan te leuren met hun patiënten of de politie ze alsjeblieft wil komen halen. Uiteraard hebben we hier regels voor, Nederland zou Nederland niet zijn, voor alles een wet, voor alles een uitzondering op deze wet.
Zo ook het medisch beroepsgeheim, in het leven geroepen om patiënten te beschermen tegen foute nieuwsgierigheid. Deze komt doorgaans uit de hoek van werkgevers en de politie. Ook van de media, maar daar hebben ze vooral in Engeland last van. Niets schetst onze verbazing als een krant daar ook advocaten en psychiaters blijkt af te luisteren.
Het medisch beroepsgeheim kun je tot op de punt en de komma ‘tegen het licht’ houden zoals Minister Schippers nu van plan is, maar laten we de eigen verantwoordelijkheid in de gezondheidszorg niet vergeten. Voor we weer verzanden in juridische haarkloverij, wil ik het eerst over enkele kwesties hebben, op het gevaar af dat ik van populisme wordt beticht.
Waarom zouden artsen de politie niet onverwijld en eigenstandig informeren als er weer eens een bolletjesslikker op de stoep van de spoedeisende hulp staat met gescheurde bolletjes?
Wat is er op tegen als de dienstdoende arts, die vermoedt dat hij een van de Scarface-overvallers op de tafel heeft liggen, de politie daarover informeert?
Waarom accepteren we dat Riagg Rotterdam niet mee wil werken aan de Meldcode Huiselijk Geweld en het medisch beroepsgeheim als juridisch wapen gebruikt om geen actieve rol te willen nemen in de strijd tegen kindermishandeling?
En omgekeerd, waarom vervolgen we artsen van instellingen niet die geestelijk beperkte kinderen vastketenen, opsluiten en hun behoefte op een emmer laten doen?
De tijd dat artsen zich kunnen verschuilen achter hun beroepsgeheim is voorbij. Tussen het willekeurig verstrekken van medische gegevens en het beroepsgeheim heilig verklaren zit de eigen verantwoordelijkheid van artsen.
Het debat over de reikwijdte en strekking van het medisch beroepsgeheim is pas net begonnen. Over het uitwisselen van medische gegevens is recent een ei gelegd: dat elektronische patiëntendossier komt er niet. Te gevaarlijk voor de burger. De kans dat misbruik wordt gemaakt van gegevens is te groot. Feitelijk zegt de Eerste Kamer daarmee dat de gezondheidssector niet te vertrouwen is.
Dat het overleden patiëntendossier net zo lek leek als de OV-chipcard, is bijzaak. Het bestaansrecht van het medisch beroepsgeheim is geen bijzaak, maar een grote verworvenheid van onze rechtsstaat. Daarom is de medische wereld nu zelf aan zet. Zo kunnen juristen en ministers de verstandige besluiten netjes opschrijven en niet andersom.
Omdat wij dan het risico zouden lopen dat bolletjesslikkers (= mensen) voortaan geen arts meer kunnen opzoeken en bijgevolg zullen overlijden!